Down Under met de campervan: van Melbourne tot Sydney

Op 1 december start ons avontuur in Australië, Melbourne. Naar goede gewoonte houden we eerst siesta in ons hotel (of hoe je een kamer voor 90AUD met gedeelde badkamer ook noemt) dat in de wijk Richmond gelegen is. Een wijk vol winkels, koffie/cake-barretjes, restaurantjes, kerkjes ... De volgende dagen gaan we op ontdekking in Melbourne en we zijn meteen verkocht. Hoewel het een miljoenenstad is, lijkt het er niet druk en het is een charmante stad in Victoriaanse stijl waar nog steeds dezelfde trammetjes als 100 jaar geleden bollen. De lanen zijn breed met statige gebouwen, geen druk verkeer, leuke restaurantjes en koffiebars, er hangt een gezellige sfeer, er zijn veel parken, het strand is vlakbij, je bent op 4u bij de skipistes (in de winter toch), in de zomer kan je voor Kim gaan supporteren op de Australian Open, je kan wijn gaan proeven in de Yarra vallei, veel nationale parken vlakbij, .... Enkel het weer is onvoorspelbaar en wisselvallig, maar dat zijn we nog gewoon van in Belgie. Wanneer Tim onze reisgenoot gaat afhalen op de luchthaven, geniet Lies van een warme chocomelk en kerstliedjes bij het aansteken van de kerstverlichting. De kerstboom is nepper dan nep en ook volgende weken komen we niet echt in kerstsfeer: het is gewoon veel te warm.

Op 5/12 beginnen wij, dat zijn Lies, Tim en Geert, aan onze tocht door dit prachtige en uitgestrekte land. Ons vervoer: een Britz Voyager ofwel een Toyota Hiace omgebouwd tot campervan. We rijden westwaarts richting Great Ocean Road en worden getrakteerd op prachtige stranden, indrukwekkende en grillige kliffen, hoge golven en (ijs)koud water. Dat heb je blijkbaar als je Antartica als buurland hebt. Het binnenland is idyllisch groen en golvend. En ‘s avonds tijdens het eten hebben we een aantal keer gezelschap van enkele kangoeroes! We rijden via Apollo Bay en Nelson (waar we naast kangoeroes ook vergezeld werden van duizenden vliegjes in onze campervan/slaapplaats, maar dankzij excellent teamwork konden we na een uur toch min of meer vliegvrij slapen) naar de Barossa Vallei waar we heerlijke Riesler, Chiraz en andere wijnen proeven. In Langmeil mogen we zelfs proeven van een 100 dollar dure fles gemaakt van wijnranken van meer dan 150 jaar oud, meegebracht door een van de 1e Duitse inwijkelingen. We kunnen echter niet alles bezoeken want door de regen staan veel wijngaarden onder water en staat de rivier buiten haar oevers. Van een 'hot and dry' zomer merken we niet veel, we vinden het eerder 'cool and wet.' Ongewone weersomstandigheden zijn we al bijna in elk land van onzre reis tegengekomen ...

Op 9/12 rijden we terug richting het oosten en maken een tussenstop in The Grampians. We overnachten in het mijnstadje Ballarat en omdat de jongens op schattenjacht willen, bezoeken we een goudmijn in Bendigo. Verder noordoorts nemen we de Great Alpine Road die ons enkele prachtige bergen laat zien die tegelijk heel sprookjes/griezelachtig zijn: enkele jaren geleden was hier een grote bosbrand en hele hellingen staan vol witte, dode, bladloze bomen. In Mount Buffalo genieten we op 1800m hoogte van een koude zonsondergang (hot en dry?) met een glaasje Yulumba wijn en daarna rijden we dieper de bergen in van het Alpine National Park tot in Falls Creek waar je in de winter kan skien. Nu was het echter een leeg stadje waar er echter nog wel winterse temperaturen heersten (ijskoud dus). De weg leidt ons verder door de indrukwekkende Bogong High Plains waar de wind vrij spel heeft op het landschap en de meren, en eindigt terug bij de kust in Gippsland. Van hieraf rijden we noordwaats richting Sydney en we maken nog 2 tussenstops: in Mallacoota waar Tim een koala ziet (jammer genoeg is hij al weg tegen de tijd dat Lies en Geert arriveren) en in Kiama dat aan de Grand Pacific Drive gelegen is. We vinden het helemaal niet zo grand: meestal zie je immers enkel bos of wei om je heen, geen stille oceaan.

Vlakbij Sydney liggen de Blue Mountains genoemd naar de blauwe waas die er hangt door alle eucalyptusbomen. We zien prachtige canyons, rotsen en kliffen, verzichten, regenwoud, watervallen, eucalyptusbomen maar helaas geen koala's. Een skytrain en Doppelmeyerliftje brengen ons tot onderaan in het regenwoud en wanneer we tot onderaan de watervallen wandelen hoor je massa's vogels en papegaaien.

Wanneer we in Sydney aankomen, na 3700km rijden, is het een hoogdag: Oprah is er op bezoek, maar we mogen helaas geen kijkje nemen aan het Operahouse, anders hadden we vast en zeker een handtekening gevraagd! Ook Sydney is een indrukwekkende stad. We maken een fietstochtje naar North Head, maar de wolken/mist verhinderen ons zicht op de stad. Verder is er genoeg om ons te charmeren in de stad: gelegen aan het water zie je bij goed weer overal zeilbootjes, mensen die met de beroemde ferry naar het strand in Manly gaan, surfers, terrasjes aan Circular Quay of in Darling Harbour, ... Bovendien hebben ze lekker stoofvlees friet in het Belgian Beer Café, een Belgisch Chocolade Café (waar ze ook Belgische pistolets verkopen) en je kan gezellig winkelen in het Queen Victoria Building (jawel in Victoriaanse stijl), waar een kerstboom van 3 verdiepen hoog staat. We komen al een beetje meer in kerstsfeer.

Deel 1 van onze reis Down Under zit erop, onze campervan (een veel te Hollands woord) is ingeleverd en 17/12 vliegen we naar Cairns waar het Great Barrier Reef op ons wacht! We hebben het hier wel naar onze zin bij de vriendelijke Australiers en zijn ook wel te vinden voor hun leuk taaltje: barbie, veggie, breckie, no worries, esky (coolbox), ... Bovendien maken ze heel lekkere koffie en we vinden het geweldig dat je overal barbies (bbq‘s) vindt: in de ho(s)tels, in het park, langs de weg, op het strand. Tot in Queensland en een warme kerst toegewenst!

Lies & Tim Down Under: the prequel

29/11, dag 102 van onze reis, is het tijd om vaarwel te zeggen aan ZO Azie. We gaan andere contreien verkennen down under. Dachten we.

Wat vooraf ging. Om geen problemen te krijgen met ons Thais visum, hadden we ons ticket naar Australie oorspronkelijk geboekt op 13/11. We kunnen gratis de data van alle vliegtuigtickets omwisselen, dus dat zouden we dan even doen eens aangekomen in Thailand. Het begint al goed: nergens een Britisch Airways (BA) balie op de luchthaven, dus we moeten op zoek naar hun kantoor in Bangkok. Daar verwijst men ons naar een telefoonnummer, anders moeten we bijbetalen. Aan de telefoon zegt met ons doodleuk dat alle vluchten zijn volgeboekt vanaf 22/11 tot eind januari. ????!!!!! Met behulp van Joker Wilrijk die voor ons het nodige opzoekwerk hebben gedaan, weten we dat er eind november nog een mogelijkheid is, als we elk een andere dag zouden vliegen (Tim 29/11, Lies 30/11). Terug een telefoontje naar BA en alles is eindelijk geregeld. Het valt ons wel tegen dat data omwisselen blijkbaar niet zo evident is als ze voordoen. We steken het op de eindejaarsperiode, hopelijk lukt het volgende keer beter.

In Vietnam gaan we toch nog even op zoek naar het BA kantoor. Wie weet is er nog iets vrijgekomen en kunnen we toch nog samen naar Australie vliegen. Wanneer we op het adres aankomen, blijkt het een bouwwerf te zijn. Blijkbaar is BA verhuisd. Ook nu proberen we vanalles op te zoeken via de site van BA, maar ook nu vinden we geen nuttige informatie die ons vooruit kan helpen. We wachten dan maar 29/11 af, dan kunnen we bij Vietnam Airlines of Qantas informeren (waarmee we naar Australie vliegen) of wie weet vinden we wel een BA balie op de luchthaven.

29/11 starten we onze dag in Hoi An (met honeymoon cake, een leuke verrassing van het hotel), gaan we met de taxi naar Danang, vliegen we naar Saigon en wandelen we naar de internationale terminal. Kort na de middag arriveren we er en onze vlucht (of beter: Tim zijn vlucht) vertrekt om 21u30. Tijd genoeg om proberen een plekje te bemachtigen op het vliegtuig voor Lies. Qantas is nergens te bespeuren, dus we begeven ons naar de balie van Vietnam Airlines. Daar vertelt men ons dat het een vlucht door hun uitgevoerd is, maar onder Qantas: ze sturen ons naar het Qantas kantoor in de stad. Ze kennen hier duidelijk hun job niet en moeten hen zelf vertellen wat te doen: kan Vietnam Airlines al nakijken of er nog plek is op het vliegtuig, dan moeten we niet voor niets naar Qantas in de stad? Na onze vraag een aantal keer te herhalen krijgen we te horen dat er nog plaats vrij is, veel plaats. Wij zijn natuurlijk verbaasd en geergerd: we hebben al vaak geprobeerd deze datum te wijzigen en iedereen zei ons dat er geen plek was. Daarna moeten we vragen te bellen met Qantas: Vraag bij Qantas na of we deze vlucht kunnen verplaatsen? We krijgen nogmaals te horen dat we daarvoor naar de stad moeten. En tenslotte moeten we zelf ook vragen naar de contactgegevens van Qantas. Na een eeuwigheid hebben we de nodige informatie weten los te peuteren, maar we gaan nog niet naar de stad - we zijn al vaak genoeg voor niets naar een kantoor gegaan - we zullen ze eerst wel bellen. Na 3x lukt het ons eindelijk Qantas te pakken te krijgen ('de persoon van Qantas is er niet, bel over half uur terug'): we krijgen dezelfde info + we worden doorverwezen naar BA, zij hebben immers het ticket uitgegeven, zij kunnen het veranderen. Diepe zucht. Opnieuw telefoon dus, naar BA. Ondertussen naderen we 17u, maar goed nieuws: BA zegt dat het mogelijk is, ze kunnen het ticket veranderen. We moeten alleen even naar hun kantoor komen, in de stad .... Wat een gedoe is dit. We besluiten er niet te lang over na te denken en springen in een taxi. Ze zijn immers maar tot 17u30 open. We halen het net en zijn heel tevreden dat een hele middag gedoe toch nog iets oplevert: Lies kan die avond nog met Tim meevliegen. Ze vragen er wel 15 USD voor, maar dat nemen we er dan maar bij. Wat een opluchting dat alles rond is! Tot ze alles na de betaling definitief willen inboeken en doodleuk vertellen dat het te dicht bij de boardingtime was. BA kan het ticket toch niet veranderen. Pffffffffffff de hele vermoeiende middag leek allemaal voor niets te zijn geweest. Gelukkig lukt het hen alsnog Tim zijn ticket dan om te boeken. Het ziet er dus naar uit dat we allebei een extra dagje Vietnam zullen hebben.

Op 30/11 kunnen we dan allebei richting Australie vertrekken. Het is een lange en turbulente vlucht (letterlijk: veel turbulentie en veel onweer onderweg), bovendien werken de tv's niet. Nog een dik minpunt voor Vietnam Airlines! Er is inderdaad weinig volk op de vlucht, we kunnen ons wel meerdere zetels toeeigenen om te slapen (waardoor Lies plat kon liggen en daardoor vermoedelijk niet ziek werd van al dat geschok).

Op 1/12 zijn we bijna op onze eindbestemming. Eerst nog door de gevreesde customs geraken. Men geeft aan dat Border Security die dat filmt, maar 's morgens zijn er nog geen camera's te zien. Wel honden die alle passagiers en bagage afsnuffelen. Via onze aankomstverklaring (waar we op veel vragen ja moesten antwoorden: we hebben medicijnen bij, hebben rondgelopen rond zoetwatermeren, hebben hout bij, ...) worden we naar een specifieke douanebeamte geleid. Spannend.... hopelijk moeten we onze schoenen niet acherlaten of moeten we ons bagage niet helemaal uitpakken. Tot onze verbazing verloopt alles heel vlot, wordt onze verklaring kort met ons overlopen en na amper 5 minuten mogen we verder. Ons Australisch avontuur kan nu eindelijk beginnen!

Wist je dat ...

Wist je dat ...

• we al 102 dagen op reis zijn
• we al 7 landen doorkruist hebben (naar ons gevoel waren het er 8)
• we al 3 maanden qwerty toetsenborden gebruiken en we nog steeds geen trema's of accenten kunnen typen (vandaar alle schrijffouten)
• Lies geen touristil meer neemt, lang leve de acustrap
• in China Facebook niet toegankelijk is
• in Tibet er in 1 van de kloosters stiekem een afbeelding van de huidige dalai lama geschilderd staat op de muur
• India en Nepal er een vreemde tijdzone op na houden met respectievelijk GMT +5u30 en GMT +5u45
• in India McDonald's geen hamburgers heeft
• India recordhouder is in de categorie 'aantal personen per voertuig': 4 volwassen per brommer/motor en meer dan 15 per tuktuk
• in Thailand Windkracht 10 op tv was, gedubt in het Thais
• in Bangkok je geen zonnecrème vindt, enkel whitening crème met factor 50+
• Leo nergens te vinden was op the beach (Ko Phi Phi Leh)
• in Maleisië het depavaali festival gevierd werd en er overal bloementekeningen lagen
• in Cambodja en Vietnam er een hele handel in gekopieerde boeken te verkrijgen is, vooral lonely planet en vaak met vervalste uitgavedatum (nov 2012)
• in Vietnam we multi miljonair zijn
• er enkele opmerkelijke chipssmaken bestaan: hot&sour fish, eend, alg, komkommer, masala, chili en appelsien, soft shell crab, bosbessen & hazelnoot
• waar we ook zijn, iedereen zijn telefoon opneemt met 'hallo'
• hoe langer we in ZO Azië zijn, hoe minder je mag wegen: de lift laat ondertussen nog maar 62kg per persoon toe
• we nog steeds mes en vork (vaak ook lepel en vork) verkiezen boven stokjes (onhandigheid met het laatsgenoemde kan er wel iets mee te maken hebben)
• we ons al een tijdje afvragen: wat kwam er eerst, pasta of noedels?
• Air Asia een heel artikel had over Belgische frietjes ipv French Fried (nee, geen typfout, zo staat het hier meestal op de menu)
• Kuala Lumpur met 10232 km tot nu toe onze verste bestemming is
• Mount Everest Basecamp met bijna 5400m het hoogste punt is van onze reis
• we zo dadelijk voor de 1e keer in ons leven aan de andere kant van de evenaar zullen zijn (we laten weten naar welke kant de wc doorspoelt)
• wanneer we daarna verder reizen, we een dag winnen of 2x zullen hebben: een dag extra vakantie dus
• Lies & Tim vandaag een half jaar getrouwd zijn

Good Morning Vietnam!

Dag 85 van onze reis spenderen we enkele uren in de bus op weg naar Vietnam. De grensovergang verloopt vlot en in de vroege namiddag arriveren we reeds in Ho Chi Minh of eigenlijk gewoon Saigon zoals ze de stad hier nog steeds noemen. De hitte is hier nog meer plakkerig als in Cambodja en op straat nu geen tuktuks maar wel cyclo's en motortaxi's, veel bakkerijtjes met heerlijke cakejes en gebakjes (en natuurlijk ook hier baguettes), straatkraampjes met noodles, fruit, zoetigheden en loempia's. De meeste Vietnamezen verkopen hun spullen/planten/noedels/... mobiel: vanop brommers, karren, fietsen, draagmanden (de weegschalen), een mand op hun hoofd, ... Heel leuk, je vindt overal lekkers, maar wanneer je iets specifiek zoekt, ben je soms wel even bezig. Je weet immers nooit waar ze zich op dat moment bevinden.

De Vietnamese keuken bevalt ons ook wel. We ondervinden dat er grote verschillen zijn in het noorden, midden of zuiden van het land (Chinese invloed in het noorden, curries in het zuiden, speciallekes in het midden zoals white rose garnalen of wantons), maar het smaakt ons allemaal.

Na een lekker ontbijt (baguette met banaan) starten we aan onze tocht door Saigon. Cho Benh Tanh is een overdekte markt waar je alles door elkaar vindt: kleren, schoenen, tasjes, souvenirs, fruit, groenten, vis en vlees, stoffen, .... We bevinden ons precies even terug in het jaren 70 in het Reunification Palace. Voordien was dit het Independence palace maar men zocht een originele nieuwe naam na de hereniging van noord- en zuid-Vietnam. We passeren het Ho Chi Minh City museum, een kathedraal en het postkantoor (dat binnenin op het centraal station trekt). De invloed van de Fransen is hier nog duidelijk zichtbaar. Het War Renmants Museum stelt prachtige en erg confronterende oorlogsfoto's tentoon die de wereld rondgingen tijdens de Amerikaanse Oorlog, maar men toont ook naoorlogse foto's die de pijnlijke gevolgen laten zien van alle giffen die er werden gedropt (misvormde kinderen die jaren na de oorlog nog werden geboren, zowel hier als in de VS). Er staan ook tanks, vliegtuigen, een chinook ...

In Cu Chi bezoeken we de tunnels die destijds door de Vietcong werden gebruikt. Ongelooflijk dat deze mensen enkele jaren leefden in deze ondergrondse kamers en dagelijks door piepkleine, smalle tunnels van her naar der gingen (lees: kropen). Na 30m zijn we blij dat we terug naar de open lucht kunnen. Tim probeert een vossenhol (foxhole) uitwaar men zich verstopte in een holletje amper breed genoeg om door te kunnen en dat dan volledig werd toegedekt met bladeren. We hebben ook hun dagelijks eten geproefd: tapioka (een soort aardappel), meters diep onder de grond gekookt.

Onze trip naar de Mekong Delta maken we met 4 Hollanders en 1 Fransman in een veel te krap busje. De slimme Hollanders zetten ook meteen alle ramen open zodat de hitte binnenkomt en de airco niets meer waard is. We nemen de ferry naar Tra On in Vinh Long province en we verblijven bij een Vietnamese familie op een klein eilandje. We worden verwend met een lekkere lunch en verkennen daarna het eiland op de fiets via miniscule padjes tussen alle mogelijke soorten fruitbomen. We varen de Mekong op om een steenfabriek en een pagode te bezoeken en eindigen op de plaatselijke markt waar we verschillende lychee-soorten proeven. 's Avonds maken we met onze familie mee loempia's (en dat is niet zo gemakkelijk als het eruit ziet) en een soort hartige pannenkoek en na het diner worden wegetrakteerd op traditionele live muziek. Helaas staat de versterker veel te luid en klinkt het nogal schel. Op onze avondwandeling zien we niet veel vuurvliegjes maar worden we wel mee uitgenodigd op een pre-huwelijks feestje. Het lijkt een feestje voor mannen te zijn, de vrouwen zitten enkele meters verder apart toe te kijken. Lies vindt het genant dat ons groepje wel mag meevieren en zoveel aandacht krijgt. We krijgen koekjes, fruit, 7up en rijstwijn (de plaatselijke whiskey) en iedereen was enorm enthousiast wanneer we met hen toosten 'tram phan tram'. We worden meermaals naar de dansvloer gevoerd waarbij die dan opeens vol Vietnamezen staat ... en nog steeds kijken de vrouwen toe vanop enkele meters. Ze grijpen wel ferm in wanneer de mannen te veel rijstwijn aan het drinken zijn: Weg met die flessen!

Na een korte nacht varen we een heel stuk de Mekong af naar Can Tho waar de grootste drijvende markt uit de regio plaatsvindt. Deze verschilt enorm van hoe we het ons hadden voorgesteld: in plaats van allemaal kleine bootjes overladen met fruit en groenten (zoals alle foto's tonen), zien we vooral grote sloepen met luide motors en liggen de goederen benedendeks. 's Middags is het alweer tijd om terug te keren naar Saigon, maar niet voor we enkele snacks inslagen voor tijdens de lange rit: soesjes en coconut sponge cake, mmmm.

De laatste dag in Saigon willen we naar de Botanische tuin wandelen: we passeren het hotel de ville, het theater en het history museum om uit te komen bij ... de zoo. We hebben ook de Jade Emperor pagode bezocht, maar na 90 dagen reizen merken we dat er toch wel gewenning optreedt: tempels zeggen ons niet meer zoveel.

Dag 91 stappen we het vliegtuig op richting Hanoi. Deze stad ligt bijna helemaal in het noorden en heeft voor ons een aangename temperatuur: een licht briesje, geen plakkende hitte meer en hier en daar lijkt het zelfs een beetje herfst met bruine bladeren die van de bomen vallen. Er rijden in de smalle straatjes van de oude stad nog meer brommers rond dan in Saigon en het komt ons erg druk en chaotisch over. Bovendien is de stoep onbruikbaar want de brommers die niet op de baan rijden, staan geparkeerd op het voetpad (waarbij er zelfs parkeerwachters staan). De baan oversteken is hier een heuse uitdaging en de weg terugvinden in de straatjes van de oude stad blijkt ook niet zo gemakkelijk. De straatjes staan vol winkeltjes, amper 2m breed die ze daardoor 'tube houses' noemen (waardoor er vroeger minder belasting moest worden betaald) en ze zijn vaak nog steeds gesorteerd per 'gilde': een straat vol sportgerief, een andere vol bloemen, of kleren, of lampions, of ... En natuurlijk overal verkopers: Come in my shop please. Wanneer we er 's morgens of 's avonds laat doorheen wandelen zonder verkeer vinden we het heel gezellig, overdag is het niet zo ons ding, veel te druk. Verder heb je hier zoals in elke stad een overdekte markt, Cho Dong Xuan, en een aantal tempels en pagodes.

De volgende dag verkennen we 's morgens het Hoan Kiem Meer en wandelen we verder naar de andere kant van de stad richting de Temple of Literature. Deze tempel was een school van onze Chinese vriend Confucius. De tempels, pleinen en tuinen van dit complex zijn erg autenthiek en erg Chinees. Eigenlijk zoals we de tempels in China hadden verwacht, maar niet hebben gevonden. 's Middags eten we lekkere loempia's van een mobiel straatkraampje. Ongelooflijk hoe die vrouwen alles bij hebben in 2 draagmanden: eten, vuur, wok (of afhankelijk van wat ze verkopen ketel of wafelijzer), bordjes, bestek, tafel en stoelen. We eten vanop 2 mini stoeltjes, 15cm breed op 5cm van de grond en de loempia's zijn heerlijk! Vlakbij ligt Ba Dinh Square waar je het Mausoleum vindt van Uncle Ho (ook wel gekend als Ho Chi Minh), een museum ter ere van hem, zijn huis, ... Er staat eveneens een 'one pillar pagoda'. Verder was er weinig te zien dus zijn we verder getrokken richting Botanische Tuin, West Lake en de UNESCO citadel. Deze laatste is helaas militair domein, we mochtenquasi nergensbinnen.

Onze 2 daagse boottrip in Halong Bay (eveneens UNESCO) was zalig relaxt: rondvaren, zwemmen, eilandje bezoeken, ... en de baai zelf was inderdaad prachtig. We hadden hier nog wel een dag langer willen ronddobberen.

Onze laatste dag in Hanoi verkennen we de Franse wijk met het mooie operagebouw en vele statige, koloniale huizen. Bovendien zijn de straten hier breder, dus hebben we minder last van alle brommers. We bezoeken de cinema (Megamind), schrijven wat op de blog en wandelen we wat rond voor we ons naar het station begeven voor de nachttrein richting Hue.

Nogmaals nemen we terug wat we voordien schreven over de Chinese treinreizen. Ze lijken in onze ogen steeds luxueuzer te worden, je weet wel, met propere lakens en zo. We zijn dan ook blij wanneer we eindelijk, met de nodige vertraging, in Hue aankomen. Het guesthouse is piekfijn in orde en na een frisse douche verkennen we de Perfume River per boot om een aantal pagodes en tombes van keizers te bezoeken, oa het mausoleun van Tu Duc, de Hon Chen Tempel en de Thien Mu Pagode. Voor Vietnamezen is de rivier een belangrijke transportweg en ze lijken erg bedreven in het besturen van een boot: ze kunnen tegelijk varen en eten - sturen gebeurt met hun voet. De tocht langs de rivier is prachtig en ook de ligging van de tempels en graven is heel uniek, langs de rivier of tussen de bossen. Het binnenland lijkt erg idyllisch en groen.

De dag erop bezoeken we 's morgens vroeg met de fiets de citadel (UNESCO). Doordat we zo vroeg zijn, zijn er nog geen bussen toeristen gedropt en kunnen we deze keizerlijke stad in alle rust bekijken (misschien moeten we toch wat vaker vroeger proberen op te staan). Ook hier hebben we het gevoel dat dit hetgeen is dat we eigenlijk in China hadden verwacht... Onze laatste hyptohese: doordat Chinezen alle regels negeren (niets aanraken, geen foto's nemen), hebben ze dat opgelost door bijvoorbeeld in de Verboden Stadalle gebouwen af te sluiten zodat je enkel nog door vuile ramen kunt piepen.

Wanneer we terug richting hotel willen vertrekken, krijgt Lies haar verroest fietsslot niet open... Gelukkig schiet men ons meteen ter hulp, laadt men de fiets op een cyclo (een 3-wiel fiets met vooraan tussen 2 wielen een stoel) richting de slotenmaker. Na amper 5 minuten kunnen we vertrekken. Zoals we al hadden vermoed, blijkt de hulp niet gratis en vragen ze 5 dollar... Wetende dat je anders voor nog geen dollar een cyclo heb, waren we niet van plan ons te laten afzetten (dat doen ze hier regelmatig dus we zijn hier heel bewust van hoeveel alles kost). Ze wilden ons geld echter niet aannemen en uiteindelijk hebben we 60 000 VND (3USD) in hun handen geduwd en zijn we snel weggefietst.

Opnieuw de trein op, richting Hoi An (geen slaaptrein deze keer, oef): een heel mooi traject langs dorpjes, rijstvelden, kust en zee. Een Vietnamese Ocean Road. Hoi An zelf staat bekent om zijn vele kleermakers... Lies is dus in haar nopjes. Het is ook een heel gezellig stadje gelegen naast een rivier en vorige week stond het water hier nog een meter hoog. De mensen gaan er hier heel praktisch mee om: 'dan verhuizen we alles naar de bovenverdieping.' Het water staat nu nog steeds op slechts enkele centimeters van de kade en wanneer het 's avonds vloed is, loopt een deel van de straat weer onder. We worden er weer wat wijzer van: dus daarom hebbenalle huizen ook een uitgangdie uitgeeft op de achterliggende straat. Het stadje ligt ook op een paar kilometer van het strand dat er veelbelovend uitziet met zand en veel palmbomen.Wie hier wil komen genieten, wacht niet te lang want onderweg van Da Lang (station) naar hier zagen we kilometers bouwwerven. We vrezen dat de kust een spaanse costa uitstraling krijgt over enkele jaren.

Hoi An is UNESCO en een groot deel van de oude stad is bewaard gebleven met traditionele huizen en tempels. Deze wijk is erg knus en leuk om in rond te wandelen. Je ziet er ook de ene kleermaker naast de andere. Dat gaan we zeker eens grondiger bekijken. Eerst bezoeken we echter enkele oude huizen in de stad, bewonderen wede mooie architectuur (met veel Chinese en Japanse invloeden) en proeven we enkele plaatselijke lekkernijen. 's Middags fietsen we naar het strand aan de Zuid-Chinese zee, een palmboomstrand enreuzachtige golven, zo leuk! We hebben een hele middag in de golven gespeeld.

De volgende dag bezoeken we enkele eilandjes per fiets. Dat betekent dus de ferry op, maar ook met de fiets op een meterslange drijvende brug... vrij wiebelachtig dus en hier en daar een groot gat in de planken... we moeten er waarschijnlijk niet bij vertellendat we stiekem toch wel opgelucht zijn wanneer we de overkant bereiken.In de late namiddag laten we kleertjes opmeten (woehoe).

De laatste dagen Vietnam (en de laatste dagen Azie) genieten we nog volop van zee en strand, zon, lekker eten, een kookcursus, fietstochtjes, massage, ... 29/11 vliegt Tim naar Australie, Lies volgt 30/11 tenzij we Qantas nog kunnen overtuigen ons samen te zetten. We zien jullie aan de andere kant van de wereld!

Indrukwekkend Cambodja

Vive La France! En vooral het feit dat Cambodja vroeger een Franse kolonie was in tegenstelling tot onze vorige stops waar de Engelsen zich hadden gevestigd. We kunnen immers terug gewoon rechts van de baan rijden en je vindt hier overal bakkers met baguettes. Sindsdien staat af en toe baguette met banaan op de menu, een welkome afwisseling met alle rijst.

We landen 's morgens vroeg in Cambodja, Siem Reap waar we worden opgewacht door een tuktukchauffeur om ons naar onze guesthouse te brengen. We hebben ondertussen al tuktuks gezien in alle maten en kleuren. Meestal zijn deze karretjes een geheel, deze bestaat uit een aparte motor met halverwege zijn zadel een aanhangwagen (of remork zoals zijn nummerplaat zegt) gemonteerd. De overvriendelijke chauffeur, een eigenschap die hij met zijn landgenoten deelt, wordt ook onze gids de komende dagen.
Als eerste bezoeken we het drijvend dorp op Tonle Sap. We werden vergezeld door een Oostenrijker uit Wenen die in Duitsland woont. Omdat een soloboottocht hem te prijzig was (een duo boottocht vonden we ook al behoorlijk prijzig), ging hij met ons mee. Hij vertelde ons dat deze enorme rivier een half jaar geleden slechts een 10tal meter breed was. We kunnen het ons amper voorstellen, overal waar je kijkt is water. We komen onderweg een drijvende kerk tegen, een drijvende school en de boothuisjes zelf zijn vaak miniscuul maar toch wordt er geleefd, gekookt, geslapen, ...met heel het gezin.
's Middags proeven we onze eerste Cambodiaanse maaltijd, Amok dtray en Lok Lak, mmmm. Deze keuken bevalt ons wel. Daarna gaan we richting Angkor om de eerste tempels te bezoeken. Onderweg voelen we ons een beetje in Belgie: brede parklanen, een meer, loofbos en een zonnetje achter de wolken waardoor het een aangename 25C was. Het fort van Oelegem kan echter niet op tegen de prachtige ruïnes die we hier zien.
Ook de volgende dag bezoeken we verder alle sites. We starten met een zonsopgang (4u30 opstaan) aan Angkor Wat. Het is er echter zo druk met overal klikkende camera's rondom, dat we al snel besluiten de achterkant van de tempel te verkennen. Zo zien we als 1e de zonsopgang, helemaal voor ons alleen, en kunnen we in alle stilte de tempel bezoeken. Zalig! Wanneer we terug vooraan komen, komt ook hier de zon langzaam piepen over de torens, ideaal. Doordat we ook als eerste vertrekken, is er geen volk bij de andere tempels die we bezoeken. Het enige wat we rondom ons horen zijn vogels, krekels (en welke insecten nog meer wil ik niet weten). Heel speciaal. Helaas wordt de stilte af en toe verstoort door een plaatselijk muziekgroepje dat naar ons gevoel niet zo harmonieus klinkt. We doen ook Ta Phrom aan, waar Lara Croft aka Angelina Jolie heeft rondgelopen. Deze tempel is bijna niet gerestoreerd en lijkt daardoor echter dan sommige anderen. Steenhopen, ingestorte muren en er staan vele bomen met enorme wortels op en tussen de muren, heel knap!
We hebben ook de afgelegen sites van Banteay Srei en Kbai Spean bezocht met de tuktuk. Vooral van de tocht door dit mooie binnenland hebben we genoten met zijn frisse groene rijstvelen, pittoreske dorpjes en overal fiesters ipv auto's. Die dag hebben we ook 2 blackies gezien, vieze grote tropische spinnen ter grootte van Lies haar hand. Al chance veilig in hun web maar Lies had toch veel minder zin in haar junglewandeling naar de rivier van de 1000 linga's....

In Siem Reap worden we heel vaak aangesproken door staluitbaters, verkopers, tuktukchauffeurs ... die met een zagerige stem roepen laaaadyyyyy, cold waaaaater, breakfaaaaast, ... en in de namiddag cold beeeeeeeer. Wanneer je hun kraampje uitkiest om iets te bestellen zijn ze dolgelukkig. Daarnaast zijn er in Phnom Penh veel meer tuktuks dan nodig waardoor we elke 5m 'nee' moeten antwoorden. We hebben dit de laatste dag zelfs opgegeven en negeren ze gewoon. 1x nee antwoorden was immers vaak niet voldoende, zwijgen begrijpen ze sneller. Er zijn er ook veel die leuren met boeken, armbanden, prularia, ... heel vaak kinderen die eigenlijk op school horen te zitten. Ook de schoolkinderen lijken veel te zelfstandig voor hun leeftijd: zelfs de kleintjes gaan alleen met de fiets naar school of je ziet ze helemaal alleen op die grote rivier met een klein bootje varen.
Verder zie je hier ook veel bedelaars o.a. slachtoffers van de landmijnen. Heel triest om te zien, vooral wanneer het kinderen zijn die niet om geld maar om eten vragen. Ook zij zijn soms te aanhoudend. Hoewel we voor hen wel onnoemelijk rijk zullen lijken, kunnen we echt niet iedereen iets toesteken...

Na Siem Reap bollen we richting de hoofdstad Phnom Penh. Het eerste wat we zien bij het binnenrijden van de stad is het 'tied gun monument' en dat mag je letterlijk nemen. Een eerste verwijzing naar hun pijnlijke geschiedenis en hun hoop voor de toekomst. 's Avonds gaan we op verkenning in Wat Ounalom waar ze een stupa hebben met een wenkbrauw van Boeddha. Het Boeddhabeeld was in gezelschap van 2 kegels met kerstlichtjes (mini kerstbomen dus) en achter zijn hoofd een draaiende schijf met cirkels op alsof ze iedereen willen hypnotiseren. Een rustig momentje geknield bij het beeld (het was er te laag om te staan) wordt opgeschrikt door een enorme kakkerlak die enkele centimers voor Lies haar knieën voorbijwandeld... brrrr! Na de hitte van overdag vinden we afkoeling langs de Tonle Sap rivier (juist voor hij zich bij de Mekong voegt) op de gezellige dijk aan Sisowath Quay.
We zijn erg onder de indruk van de Killing Fields in Choeung Ek en van het Toul Sieng Geocide Museum. De gruwelen zijn ondenkbaar en eigenlijk nog maar heel recent. Het museum was de voormalige gevangenis waar mensen gefolterd en ondervraagd werden voor ze naar een Killing Field werden gebracht. Alles is nog exact zoals ze het gevonden hebben, de lijken hebben ze weggehaald maar er hangen wel enkele foto's van in welke staat ze gevonden hebben (zwart-wit en erg vergeeld, maar toch confronterend genoeg). Je vindt er ook nog de torteltuigen, foto's van doodsbange gevangenen waaronder kinderen ...
Verder hebben we veel gewandeld in deze hoofdstad zonder wolkenkrabbers (een groot contrast met Maleisië) waar een leuke koloniale sfeer hangt (het drukke verkeer niet meegerekend). Er zijn heel veel marktjes die we kort bekijken: binnenin zijn de straatjes immers zo nauw en druk dat het soms veel te benauwd is (zeker aan de slachterijen). We hebben nog eens een wat bezocht, Wat Phnom dat op een heuveltje ligt. Een lichte stress ... zijn er aapjes? We hebben nog al onze bananen, dus dan weet je het antwoord. Daarnaast zijn we het independence monument en het liberation monument gepasseerd waarna we een frisse Angkor pint en cranberry limoen sap hebben gedronken in de Foreign Correspondents Club: ook hier even terug in de (koloniale) tijd, met zicht op de rivier. 's Avonds hebben we Khmer BBQ gegeten, heel lekker. De andere specialiteiten die je hier volop vindt, zijn we toch maar gepasseerd: gefrituurde kikkertjes of varken (in zijn geheel) aan het spit die je op elke straathoek vindt. We zijn ook al een keer gebakken krekels tegengekomen en jawel ook gefrituurde tarantula's...
De laatste dag gaan we richting het koninklijk paleis. Lies voorzien met sjaal zodat ze gepast gekleed zou zijn, blote schouders mag immers niet. Rarara... het koninklijk paleis is de enige plek waar een sjaal ook niet mag. Dan maar eerst naar het nationaal museum waar er veel van de origniele angkor beelden staan. In de namiddag (na een filmpje op HBO of Starmovies, ideaal om de heetste uren van de dag door te brengen) met t shirt met lange mouwen terug richting paleis... wat zijn we daar afgezet: 12,5 USD voor de zilveren pagode want het paleis was gesloten en in en rond de pagode was er niet veel te zien.
Onze laatste avond was er vuurwerk speciaal voor ons (of omwille van 11/11) en we hebben een laatste keer Amok en Lok Lak gegeten... Op nu naar Vietnam en naar loempia's.

Citytrip naar Kuala Lumpur

Dag 74: Wanneer we in Ko Phi Phi na een koude nacht in een vochtig bamboehutje opstaan is het nog altijd aan het regenen. We zijn blij dat we kunnen vertrekken want zo'n hutje verliest snel zijn charme wanneer er geen tropisch zonnetje schijnt. We slapen nog een nacht in Phuket, ook in de regen maar nu met ramen en dak, voor we weer het vliegtuig op stappen richting Maleisie. Ook hier vertrekken we in de regen, maar landen we met een stralende zon aan de hemel. Een goede beslissing om al vroegtijdig dag te zeggen aan Thailand (of tot ziens want we willen dit land zeker nog eens verder verkennen) en de regen achter ons te laten.

In Kuala Lumpur een korte maar leuke citytrip gehad. De rit naar de hoofdstad laat ons een enorm groen landschap zien zover het oog reikt en wanneer we de stad bereiken kunnen we deze vlot en zonder file binnenrijden (daar kunnen ze in Belgie nog iets van leren). De stad zelf is een aaneenschakeling van oud (gezellige wijkjes, marktjes) en nieuw (wolkenkrabbers, shoppingcentra, parken) waarbij elke wijk er in slaagt zijn eigen charme te behouden. We vinden een mix terug van India, Nepal, Thailand, China, westen en islam. Zowel op vlak van mensen, kleding (jeans, sari's en burka-achtigen) en eten (naan, tsjapatti, pad thai, curries, pizza en pasta, McDonalds & friends (pizza hut, starbucks, ...), belgische frietjes (die we niet hebben gegeten, ze hadden geen stoofvlees of videe :( ), ...).

De eerste korte dag hebben we Little India verkend, het wijkje waar ons hotel gelegen was. Dag 2 hebben om te beginnen Merdeka Square gezien waar in 1957 de onafhankelijkheid van de Britten werd uitgeroepen (inderdaad, ook hier rijden ze aan de linkerkant van de weg). We hebben Masjid Negara of de Nationale Moskee bezocht waarbij we ons allebei moesten verkleden als jedi knights lookalike voor we binnen mochten. Discriminatie want Lies had een lange broek aan, lange mouwen en iets voor op haar hoofd, maar het was niet goed genoeg... En ze moest dan ook nog de kap van het gewaad op zetten, Tim niet, hopelijk wassen ze die dingen regelmatig...
Onderweg naar Lake Gardens zijn we langs het oude station gepasseerd, een knappe combinatie van oosterse en westerse architectuur volgens de reisgids, alvorens een bezoek te brengen aan het Planetarium. Ze hadden er een gigantische koepel waar ze een film afspeelden over ruimteonderzoek. Het viel ons op dat de film volledig in het Engels is, zonder ondertitteling. Ook bij oa de Petronastorens was dit het geval. Pech voor de Maleisische bezoekers?
In het park was er ook een groot vogelpark, bezocht door Marrtha Stewart en Bill Clinton. Wij zijn toch maar gepasseerd gezien de schandalig hoge inkomprijzen voor toeristen (45RM tov 20RM, weeral discriminatie). We zijn verder gewandeld tot het Nationaal Monument alvorens even afkoeling te zoeken in ons hotel. 's Avonds Central Market en Chinatown doorgewandeld en ook hier zijn de Hindutempels vrij kitscherig.

4/11 vroeg vertrokken richting de Petronastowers. Daar heeft Tim bijna 2 uur aangeschoven voor een kaartje voor de skybridge en observationdeck terwijl Lies op de trap Stephen King aan het lezen was. Onze kaartjes waren pas voor 17u15 dus hebben we eerst verder de shoppingcentra bezocht, een lekker stuk chocoladetaart gegeten en het Aquarium bezocht. Daarna de wijk die ze Golden Triangle noemen doorgewandeld en daar vonden we een Beiers Bierhaus waar we suppe, wurst und schnitzel gegessen haben (ps op de meeste dagen eten we van de plaatselijke keuken hoor).
Alle merken vind je terug in de shoppingcentra en we vinden het heel raar dat ze (in alle landen die we al hebben bezocht) de seizoenen volgen zoals bij ons. We kunnen het ons echter niet voorstellen dat ze hier een winterjas nodig hebben.
Richting 17u terug naar de Petronas Towers (490m) gewandeld. Het uitzicht op de skybrigde en vooral het observationdeck (370m) was indrukwekkend. Dan besef je pas hoeveel hoger de torens zijn in vergelijking met alle wolkenkrabbbers errond.

De laatste dag zijn we naar de markt in Chow Kit gegaan waar de vis en de kippen voor je ogen onthoofd werden... Lekker vers. Een rustige dag, veel cafeetjes bezocht (Stephen King lezen) om 's avonds te eindigen aan de petronas towers die dan heel mooi verlicht zijn. Tim vond het grappig dat in het ExxonMobil gebouw er nog licht aan het branden was, er waren nog mensen aan het werk daar.

06/11 vroeg uit de veren (4u) om richting Cambodja te vliegen. Ook Maleisie staat nu op ons lijstje nog eens te bezoeken, de stranden en het binnenland zien er ook prachtig uit.

Jungletochten en eilandhoppen in Thailand

Woensdag 20/10: aankomst in Kanchanaburi, zo'n 130km ten westen van Bangkok, en nog een week tot de grote dag. Kanchanaburi rinkelt niet meteen een belletje, maar als we river en kwai (of eigenlijk khwae) eraan toevoegen dan vast en zeker wel. Een heerlijk hotelletje gevonden, Ploy Guesthouse, met gezellige kamers en een zwembad met zicht op de rivier. Zaaalig en de afkoeling meer dan welkom. De eerste dag zijn we ondanks goede voornemens dan ook niet verder geraakt dan ons bed en het zwembad. De dag erop hebben we onze luiheid goedgemaakt met een wandeling door heel de stad (we vonden geen taxi of tuktuk) en zijn we geëindigd aan de bridge over the river Kwai. Op zich niet veel te zien, maar wel een plaats met veel geschiedenis. Geschiedenislessen opgerakeld (wat had Thailand te maken met WO II??) en ons voorgenomen de gelijknamige film (die voor een wereldwijde verkeerde uitspraak zorgde door Kwai ipv Khwae te zetten) eens te bekijken. 's Namiddags een kano gehuurd en een heel eind over de river Kwai gedobberd en zelfs onder de brug doorgevaren. Er hing een 'vietcong' en 'apocalypse now' sfeer: muisstil, jungle rondom ons heen, niets of niemand te zien en op een gegeven moment een helikopter die overvloog.
Vrijdag hebben we de bus genomen tot de Erawan watervallen: watervallen beklimmen en zwemmen in 'james bond' stijl (denk aan het eiland in Dr. No) en de dag erop meer watervallen, hot baths (41,2 vonden we wel iets te hot) en opnieuw geschiedenislessen aan de hellfire pass en de death railway. 's Avonds hebben we een visjes-massage gehad met heel veel visjes die aan onze voetjes knabbelden. Heel kietelig en heel veel gelachen, vooral voor Tim want de meestje visjes zaten bij hem (waarom zou dat zijn ...).

Zondag zijn we richting Phetchaburi gereden met de trein. Wegens vertraging onze overstap gemist waardoor we Nakhon Pathon konden verkennen. We zijn tot de tempel gelopen en hebben aan vanalle kraampjes plaatselijke lekkerheden geproefd waaronder een soort churro's en een soort rijstpap met kokosmelk in bamboe klaargemaakt.
Hoewel Phetchaburi in zowel lonely planet als rough guide staat aangegeven als de moeite waard, was er niet zoveel te zien. Het koninklijk paleis was wel mooi op een heuvel gelegen, maar verder (voor ons die niet zo bekend zijn met alle Rama's) teleurstellend. Bovendien zat de heuvel vol aapjes die meteen met ons drankje zijn gaan lopen. Sindsdien waren we gans de tijd paranoia gezien ons hotel, de 7/11 en de plaatselijke markt vlakbij de heuvel - en dus de aapjes - lagen. Voor we de straat op gingen verstopten we altijd onze aankopen zo goed mogelijk in zakjes en liefst dan nog eens in de handtas.
Maandag gingen we al terug richting Bangkok want dinsdag zouden we richting Ko Samui vliegen. Vooruitziend had Tim al een hotel geboekt bij de luchthaven omdat we een heel vroege vlucht hadden, om 7u opstijgen. In de bus (gelukkig daar en niet pas de volgende morgen) deed Tim echter een ontdekking: we stijgen op vanaf de andere luchthaven, zo'n 50min rijden aan de andere kant van de stad...

26/10 goed en wel in Ko Samui geraakt... Eiland met alles er op en eraan (strand, zee, palmbomen, zon, ... behalve aapjes), ideale verjaardagbestemming dus. Tim - die licht onder druk stond - heeft voor ontbijt op bed gezorgd en had voor de rest van de dag een scooter gehuurd om het eiland te bezichtingen. Helaas... een Belgische dag in het paradijs: regen, regen en meer regen. Dan maar eerst naar het dichtsbijzijnde stadje Lamai gereden voor een heerlijke verjaardagmassage terwijl het buiten aan het gieten was. Vervolgens doorweekt geraakt dus eerst een tussenstop bij het hotel om op te drogen en hoewel het even droog was, toch al maar onze kw's aangedaan gezien de stortbuien altijd heel plots kwamen opzetten. Juist op tijd in Chaweng geraakt voor de volgende stortbui, een die wel heel lang bleef duren, dus hebben we het dichtsbijzijnde restaurantje uitgekozen voor een verjaardagslunch. Lies had geluk: een echte Italiaan met zelfgemaakte verse pasta! mmmmmm. In een droog moment verder doorgereden in 4x4 stijl door ondergelopen straten en diepe plassen en tijdens de volgende stortbui dessert gegeten. Toen die over was besloten we toch maar terug te keren richting hotel: alle straten stonden zo vol water en we hadden geen zin om daar met de scooter door te ploeteren. 's Avonds de scooter ook maar aan de kant laten staan en te voet op zoek gegaan naar avondeten. Omdat het Lies haar verjaardag was, gekozen voor een Zwitserse chalet met wienerschnitzel 'wie bei die Muttern'. Het heeft gesmaakt! De dag erop scheen de zon terug dus een dag van rondhangen aan het strand en zwembad, wandelen, ... voor we naar Ko Phi Phi zouden vertrekken. We hadden een goede dag om te vertrekken uitgekozen want het beloofde weer een Belgische dag te worden hier op Ko Samui.

Op Ko Phi Phi nog meer zon, strand, palmbomen, hangmatten. Een echt eilandgevoel, er zijn hier immers nog geen wegen of andere infrastructuur. Alles gebeurt hier te voet of met de boot. En natuurlijk heb je hier ook 'the beach' op het naburig gelegen eiland Phi Phi Leh wat we tijdens een snorkeluitstap hebben bezocht.

Ondertussen zijn we 31/10/2010 en het weerbericht kondigt niet veel goeds aan... Veel regen en veel wind. Op een voormiddag tijd hebben we dan maar beslist de andere eilandjes hier niet meer aan te doen en het vliegtuig te boeken ... richting Maleisie voor een citytrip in Kuala Lumpur! Tot dan.

Jubileum vieren in Thailand: al 2 maanden op vakantie

Voor we verdergaan eerst nog wat statistieken:
Coca Cola en Esprit hebben ze overal. McDonald's stelt ons toch wel wat teleur: geen filialen in Tibet en Nepal en bovendien geen echte hamburgers in India.Lays en Pringles doen het ook niet slecht, evenals de McVities koekjes.
Chinezen konden het slechtst Engels (eigenlijk konden ze meestal geen Engels).
In China, Nepal en India is het verkeer chaos, geclaxoneer en de wet van de sterkste die telt. Vermoedelijk is Tibet een uitzondering omdat er zo weinig verkeer is. In India waren de meeste bewuste spookrijders en de meeste koeien op de baan.
Lekkerste eten: Tibet en Thailand - en de zelfgemaakte pasta in caffe concerto in Pokhara, Nepal.
Meeste regen: Thailand, meestal 's avonds en een welkome afkoeling want het is hier heel heel warm.
Meeste marktjes en kraampjes met heerlijkheden en vers fruit: Thailand

Na een lekker ontbijt op de luchthaven (de rijst in het vliegtuig vonden we maar niets, dus hebben we die ingeruild voor een chocoladecroissant en een latte van Starbucks) waren we klaar om Thailand te verkennen. Dus taxi genomen richting het hotel en ... geslapen. We waren immers redelijk geradbraakt van onze nachtvlucht en hadden hooguit 2 uurtjes geslapen.

Onze reis in Thailand start in Bangkok waar we ons meteen thuis voelen: vuilbakken, verkeersregels (dus veilig rijden en geen geclaxoneer, behalve die keer dat we een Chinese taxichauffeur hadden), koeien op ons bord ipv op straat, lekker eten (de curries hier zijn wel te verteren), Thaise massages ... Het enige waar we niet aan wennen in deze linksrijdende landen is dat we bij het oversteken van de straat eerst naar rechts moeten kijken.

In Bangkok hebben we de eerste dag Ko Ratanakosin verkend met het indrukwekkende Grand Palace waar de tempels en paleizen bewaakt werden door wachters die ook in een suske en wiske album verschijnen, en Wat Phra Kaew. Vervolgens ook Wat Pho met een 46m lange liggende Boeddha bezocht. We hebben ook Wat Mahathat gezien en Wat Arun... enorm veel Watten hier in thailand (tempels).

Zaterdag hebben we Wat Saket en Golden Mount beklommen en daarna zijn we naar Sao Ching-Cha gaan zien. Dit is een reuzeschommel waar vroeger wedstrijden werden gehouden om een zak goud op 15m hoogte te bereiken... wegens te veel (dodelijke) ongevallen afgeschaft. Een korte stop aan Wat Suthat, we hebben immers ondertussen wel genoeg tempels bezocht.
In de namiddag had Lies een kookcursus in Banglamphu waar die dag ook de BBC kwam filmen. Onze gastvrouw was immers een beroemde Thaise kok. Heel lekkere gerechten leren maken, alleen niet zo tof om ze op te eten met een camera voor je neus.

Zondag hoogdag: heel de dag gewinkeld. Eerst op de Chatuchak weekend markt waar ze echt alles hebben en waar je verloren loopt tussen de eindeloze rijen kraampjes en stalletjes. Vervolgens de skytrain genomen waar we een goed zicht hadden op modern Bangkok en we hebben elk shopping center op Siam en Pratunam gezien op zoek naar schoenen ter vervanging van onze zware bergschoenen die ondertussen met de boot op weg naar huis zijn.

Maandag gestart met een Thaise massage... een hele dag shoppen is immers heel vermoeiend. Vervolgens Chinatown verkend: we vonden allebei de geur die er hing niet smakelijk en waren tevreden dat we de Chinese keuken al lang achter ons hadden gelaten. In het Lumphini Park rondgewandeld en toegezien op een enorme varaan die een vis aan het eten was. Exotische temperaturen brengen ook exotische beestjes mee.

Dinsdag met de trein naar Ayuthaya gereden, de vroegere hoofdstad met indrukwekkende ruïnes van tempels en paleizen en die ons doen denken aan Ankor Wat (blijkbaar hadden de Khmer ook een deel van Thailand bezet). Al fietsend heel het stadje verkend en 's avonds afgekoeld met een lekkere fruitshake en een Thaise maaltijd op de avondmarkt langs het water.
's Morgens afscheid genomen van onze gastvrouw, een oud mevrouwtje die op een grappige manier Engels sprak maar het wel heel goed kon, om door te reizen naar Kanchanaburi.

Ondertussen moeten we ook ons taalgebruik aanpassen, want ze spreken hier alles heel anders uit. Zo zijn we enkele keren in Rambutri straat beland in plaats van Lampu Tree hotel.... Dus op zijn Chinees: een 'r' uitspreken als een 'l' en altijd een kaartje bij de hand hebben om te tonen waar je moet zijn!