In Argentinië worden we verwelkomd door nog meer verlaten en uitgestrekte vlaktes, enkele koeien, paarden en flamingo´s, 2 dorpen en verder leegte tot we na 5u onze bestemming bereiken: El Calafate. Het is er koud, maar zonnig en we genieten van een terrasje in dit vakatiedorp dat wat aan een skioord doet denken. We bezoeken er Perito Moreno in NP Los Glaciares, een gletsjer die alle anderen ver achter zich laat. Eerst varen we met een catamaran tot vlakbij, maar wanneer we nadien te voet vanuit het tegenoverliggend schiereiland de gletsjer gaan bekijken, beseffen we pas hoe groot hij is. Bovendien leeft hij (it´s alive): voortdurend hoor je water stromen of ijs afbreken, niet alleen langs de buitenkant, maar ook binnenin de gletsjer. We zien ook enkele stukken afbreken, wat een enorm lawaai veroorzaakt, zelfs bij het kleinste brokje ijs dat in het water valt. We kunnen zelf ervaren dat licht sneller gaat dan geluid, want eerst zie je een stuk afbreken en pas nadien hoor je de bijhorende knal. We komen tot vlakbij de gletsjer en kunnen alle tinten wit en blauw en alle scheuren en spleten goed bewonderen. De rest van de gletsjer ligt helaas in de wolken en in de namiddag regent het ook ... maar wanneer we ´s avonds terug in El Calafate aankomen (een uur rijden van de gletsjer), schijnt de zon er volop. We hebben echter geen tijd om ons op te warmen, want we stappen meteen op de volgende bus, richting El Chalten.

De weg naar El Chalten is ook weer prachtig en we rijden ook nu uren door de leegte en zien er een mooie zonsondergang boven de eindeloze vlaktes. Het is al 22u30 wanneer we aankomen en ook hier worden we ontvangen door een ijzige wind en bovendien ook regen. We zoeken ons hostel in het donker, wat niet evident is want ook al is dit het jongste dorp van Argentinië, straatnamen zijn er quasi nergens te vinden. Gelukkig brandt de chauffage al en kunnen we ons binnen snel opwarmen.

De volgende dagen verkennen we het noordelijk deel van het nationale park Los Glaciares. De eerste dag wandelen we naar Laguna Torre. Gelukkig heeft de wind hier minder vrij spel als in het dorp en is het niet te koud. Heel de tocht wandelen we in de zon, alleen, rarara, een groot deel van de gletsjer en dé cerro torre liggen in de wolken. We zien er wel enkele condors vlakbij. Onderweg komen we ook enkele zotten tegen die het padje joggen ...
Na een relatief rustige wandeling ('slechts' 6u onderweg met pauzes bij en niet te veel klimmen en dalen), maken we ons de volgende dag klaar om naar de Laguna de los Tres te gaan om er Mt Fitz Roy te bewonderen. Daarvoor nemen we eerst een taxi (zodat we 2 routes kunnen nemen en niet via dezelfde weg heen en terug moeten) die ons in het nationale park brengt. We rijden door een prachtige riviervallei waar de Rio de los Vueltas doorheen kronkelt, met bergen, sneeuw en gletsjers op de achtergrond. Daarna volgen we te voet Rio Blanco en we stijgen langzaam het beukenbos in en vervolgens via een kale vlakte met enkel wat lage begroeiing waardoor de koude wind ons snel doet bibberen. De ijzige wind en de rivier blijven onze reisgenoten tot aan de top, maar voor we daar zijn, volgt eerst nog een steile en vernoeiende klim van 1u (terwijl de wind feller en kouder wordt). Het uitzicht op de valleien en op het meer en de gletsjer en bergen zijn prachtig, groots en voor de verandering ligt niet alles in de wolken (een beetje maar). We zetten ons even aan het meer, maar al snel krijgen we het te koud en beginnen we aan de afdaling. We gaan langs de andere kant terug, zodat we ineens bij het dorp uitkomen, maar de wind blijft ons vergezellen tot beneden. We dalen af door bos en weien en kunnen nog 1x de riviervallei van de Rio de los Vueltas bewonderen. 24km later staan we met pijnlijke voeten weer in het dorp, waar we bekomen met een lekkere warme chocomelk.
Onze 3e wandeling wordt gecancelled door onszelf: het is slecht en regenachtig weer en we hebben geen zin in een steile en vermoeiende klim om enkel wolken te zien. We rusten dus wat uit en in de namiddag gaan we nog tot 2 miradores (Los Condores en Aguilas) waar we veel condors zien (was te verwachten) en het gigantische Lago Viedma.
Wanneer we op 22/3 terug de bus nemen schijnt de zon volop, een ideale dag om eindelijk Cerro Torre en Fitz Roy goed te zien, maar het zal niet voor ons zijn. We zien ze nog wel vanuit het dorp en daarna rijden we terug door de vlaktes naar El Calafate. De weg is prachtig (op de heenweg was het al te donker toen we aankwamen) en gaat langs Lago Viedma. We zien de bergen en de gletsjer glinsteren in de verte en we denken dat we zelfs een vers laagje sneeuw zien! In El Calafate doen we nog een terrasje en nemen we een heet bad, nu zijn we klaar voor Ushuaia!

We verlaten El Calafate onder een practhige zonsopgang die bergen en meer in een roze gloed laat schitteren. Een uurtje later landen we 600km zuidelijker op het einde van de wereld, Ushuaia. We verbazen ons erover dat het hier op maar 1000km van Antartica niet zo koud is als in El Calafate en El Chalten. Bovendien houden ze hier 's middags siësta wat betekent dat je dan tot ´s avonds laat, wanneer het ijzig koud is, moet wachten om inkopen te doen. We verkennen het dorp, halen een stempel voor in ons paspoort en drinken een lekkere warme 'chocolate' met churros erbij.
Dag 218 nemen we de aerosilla (middeleeuwse skilift) naar Glacier Martial. Het is er ijskoud, maar vanop de mirador heb je een prachtig zicht op het dorp en het Beaglekanaal. De chocolate-bar is gesloten dus kiezen we voor een warm stoofpotje in de refugio naast de lift. In de namiddag verkennen we dan het Beaglekanaal met een catamaran waar we al onze dierenvrienden nog eens begroeten: aalscholvers, albatrossen (zonder er 90 NZD ervoor te betalen), zeeleeuwen en pinguïns. We zien een kleine honderd Magellaanpinguïns, zelfs een koningpinguïn die statig rechtop wandelt en boven zijn neefjes uittorent en ook een pinguïn met oranje voetjes. We kunnen de pinguïns goed bestuderen, we zien ze pijlsnel zwemmen en uit het water springen, waarbij ze rechtop kruipen met hun vinnen/vleugels. We zien ze ook 'dolfijnensprongen' maken, juist zoals een zeehond die rond de boot zwom. We varen voorbij Faro les éclaireurs, de beroemde vuurtoren op het einde van de wereld, en Puerto Williams (Chili), het echte einde van de wereld, maar de Argentijnen laten al snel blijken dat dit niet meetelt, want er wonen maar 2000 inwoners. Na uren varen tussen de bergen in niemandsland zien we nog een prachtige zonsondergang voor we terug aanmeren in Ushuaia.

De laatste dag huren we een auto en rijden we voorzichtig door Ushuaia. Ze hebben er immers unieke verkeersregels: geen voorrang aan rechts, maar voorrang voor wie uit een dalende of stijgende straat komt. Even wennen dus. Daarna trekken we westwaarts naar Tierra del Fuego. We wandelen er in Lapataia: ruige landschappen (met vele dieren die we niet te zien krijgen zoals vossen, bevers, poema's) die ondertussen al een rode herfstgloed hebben, grote meren en bergen alom. We trekken voorbij enkele beverdammen en wandelen in een sprookjesachtig beukenbos waar we bijna verdwalen: alles ziet er hetzelfde uit en het padje is niet terug te vinden onder het oranje bladertapijt. We wandelen langs Chili voor we terug de auto nemen, deze keer volgen we Ruta 3 oostwaarts de bergen in. Ook hier hebben ze al een mooie rode kleur gekregen en na een uurtje rijden, langs verlaten skiliftjes en langlaufbanen, zien we nog steeds alleen maar oneindige bergen voor ons die overgaan in de Andes. Onmogelijk voor ons om deze helemaal te verkennen, dus draaien we terug naar een laatste avond in het koude Ushuaia. Morgen gaan we naar het tropische noorden.