Woe 9/3, dag 203: Vandaag arriveren we in Santiago Chili en daar zijn we heel tevreden mee: vluchten zijn immers vaak overboekt, dus als je te laat op de luchthaven arriveert, kan het zijn dat er geen plaatsen meer vrij zijn op het vliegtuig. Bovendien zijn er amper vluchten op Paaseiland en later vertrekken zou betekenen dat we dan geen tijd meer zouden hebben om Santiago te bezichtigen. En last but not least: toen er tsunami-alarm was, zaten wij al hoog en droog (in de smog van Santiago).

We vallen meteen voor de charmes van Barrio Bellavista, de wijk waar ook onze B&B gelegen is: gezellige straatjes, leuke restaurantjes en cafeetjes, ... in een Zuid-Europees sausje. Voor het eerst in 3,5 weken (waar vis, scampi en pasta op de menu stonden) eten we nog eens een stukje vlees en het smaakte uitstekend, beter dan het Chileens bier dat Duits blijkt te zijn.
De volgende 2 dagen verkennen we de stad: we nemen de funicular de berg op naar San Cristobal (hoewel de omliggende bergen niet te zien zijn in alle smog), bezoeken de Plaza des Armas, het presidentieel paleis, de kathedraal, Barrio Brasil, Cerro Santa Lucia, ... We ontdekken leuke restaurantjes en barretjes en proeven lekkere Chileense wijn. Het verschil met Paaseiland is groot: voor het geld waar we ginder 1 fles water mee kochten, kopen we hier een fles water, 5 bananen, een appel, brood en choco.

Ondertussen hebben we onze rugzakken geherorganiseerd: rokjes en topjes onderin, fleece, windstopper en thermisch ondergoed bovenaan want we maken ons gereed voor onze tocht naar het einde van de wereld en daar is het behoorlijk koud. Wanneer we om 5u 's morgens op onze taxi wachten, samen met onze gastheer (Johan, een Amerikaanse Venezolaan) die juist gedaan had met feesten en wou kijken of de taxi zeker kwam, ontdekken we dat hij 'de zusters van Vorselaar' kent. Hij ging immers naar de jongenschool bij de jezuieten in NY, de meisjesschool stond onder het beheer van de nonnekes. Grappig toeval. Op de luchthaven is het nog even afwachten of we zeker kunnen vertrekken, want op het nieuws zei men dat ook Punta Arenas geëvacueerd zou worden uit voorzorg voor mogelijk tsunamigevaar. We geraken echter vlot ter plekke en onderweg hebben we een prachtig zicht op de besneeuwde Andes die zich onder ons uitstrekt. We hebben vervolgens veel geluk want we geraken nog juist bij op de bus van 13u30 richting Puerto Natales. In het andere geval hadden we of nog veel langer moeten wachten of nog eerst naar het dorp moeten rijden om tickets te kopen. Een meevaller dus. We maken er kennis met de verlaten vlaktes van Patagonië, een eindeloze weg door niets.

In Puerto Natales, ondertussen goed ingeduffeld want een ijzige wind houdt er ons gezelschap, moet er veel gerelegeld worden: inchecken, een nieuwe aankomstverklaring voor Tim halen, vervoer en verblijf in het Nationaal Park regelen, verblijf zoeken voor wanneer we terug zijn uit het park, vervoer richting Argentinië, inkopen doen, ... ´s Avonds kruipen we diep in onze dubbele dons en ´s morgens vroeg trotseren we alweer de koude op weg naar Torres Del Paine. De weg erheen is prachtig tussen de oneindige vlaktes met heuvels en besneeuwde bergtoppen op de achtergrond, langs meren, roofvogels, nandu's (een kleine struisvogel), gaunaco's (familie van de lama) langs en op de baan of over de omheiningen huppelend, ...

Onze eerste wandeling in Torres Del Paine vertrekt richting Glacier Grey, een prachtige gletsjer die ons die van Nieuw-Zeeland meteen doen vergeten. In tegenstelling tot in NZ zie je hier immers bijna nergens steengruis die de gletsjers bedekken, dus we zien telkens mooi wit/blauwe ijsrivieren tussen de bergen slingeren. Er drijven ook veel ijsbergen in het meer en we horen regelmatig ergens een stuk ijs afbreken. We keren op tijd terug, maar dat was niet nodig geweest want het blijft hier gemakkelijk tot 20u30 licht. We slapen in een refugio waar overal haarden branden en waar ze ´s avonds ook in de kamers de chauffage aandraaien, heerlijk! Het eten was duur en niet bepaald haute cuisine, maar we moeten tenminste niet zelf buiten in de koudje ons potje koken.
Dag 208 schijnt de zon en we zijn vroeg op pad richting Valle Del Frances, want vandaag hebben we 28km voor de boeg. Gelukkig heeft de koude wind tussen de bergen minder kracht en het wordt een heerlijke dag. We moeten wel goed doorwandelen want volgens de kaart hebben we 10,5 uur nodig (we dachten eerst nog dat het wel wat minder zou zijn, we wandelen immers zonder rugzak en hebben in NZ toch ook al wel wat kunnen oefenen - al snel blijkt dat bijna iedereen sneller wandelt dan ons, zelfs met grote rugzak op (we vinden het nog altijd onbegrijpelijk gezien de padjes vol stenen en rotsen liggen, boomwortels, ... ), en dat we onze tijd wel nodig hebben). De eerste 2 uur wandelen we langs een groot meer tussen scrubland met ñire en calafatestruiken. Het padje is vrij vlak en dat is een geruststelling: de laatste 2u op de terugweg zullen we dus niet al te veel inspanning meer moeten leveren. We vullen onze drinkenbussen bij in de riviertjes en hebben zo heel de dag lekker en fris water. Na een wiebelige hangbrug de rivier over, verdwijnt het padje in het bos om daarna steil omhoog langs de rosten verder naar boven te klimmen. We komen ook dichtbij de eerste gletsjer en horen tientallen sneeuw/ijslawines. Vanaf hier ontmoeten we ook telkens dezelfde 4 Fransen en na een fotoshoot van elkaar bij een eerste mirador zijn we ´les amis´voor de rest van weg - ze achtervolgen ons zelfs tot in de refugio. Daarna duiken we terug het bos in en na een 2e steile klim langs rotsen (en zo´n 850m gestegen te hebben) worden we beloond met een enorm uitzicht: op het meer in de verte waar de wandeling starte, op de immense bergen rondom ons, op heel de Valle Frances. We genieten van het uitzicht in het warme zonnetje (naast les amis) en veel te snel moeten we terug aan de afdaling beginnen, het is immers nog een lange weg terug. We moeten er niet bij vertellen dat het heel vermoeiend was en dat afdalen langs rotsen moeilijker is dan klimmen (hoewel minder vermoeiend). 2u voor het einde struikelt Lies over een van de vele rotsen en wortels (waar al de rugzakmannen met hun wandelstokken vlot overspringen) met een gigantische blauwe plek als gevolg. ´s Avonds strompelt Tim de trap af en Lies geraakt amper tot in haar stapelbed geklommen :-)
De volgende dag voelt weer ijzig koud ondanks de felle zon en op de catamaran genieten we van het uitzicht dat de eerste dag nog in de wolken lag: reusachtige bergen tegen het blauwe meer en een waterval. We zijn helemaal klaar voor de stijle klim naar mirador Las Torres ... tot blijkt dat er geen transfer is die aansluit op de ferry. We moeten wachten tot 13u30. Gelukkig krijgen we een lift van 2 Spanjaarden uit Madrid, die eerst hun batterij moeten opladen want ze hadden hun lichten laten opstaan ... en een uur later kunnen we eindelijk vertrekken. De weg naar Laguna Amarga is prachtig (ook hier lag alles de 1e dag nog in de wolken) en je ziet oneindige vlaktes, meren, bergen, .... en overal rondom guanaco´s. We arriveren echter pas om 13u30 en het is dus al te laat om aan onze 8u durende tocht te beginnen. We zijn heel ontevreden over het advies van de Amerikaanse gastheer in Puerto Natales die zei dat je dat alles vlot kon wandelen op 3 dagen en niets zei over het vervoer. We wandelen nog wel de berg op, tot de volgende vallei (en zien in de verte een condor vliegen) en misschien is het maar goed dat we het vandaag rustig houden (vertellen we onszelf) omdat Lies haar been (enorme blauwe plek) wel wat voelt steken. De avond brengen we door voor de haard en in deze refugio krijgen we wel een lekkere maaltijd voorgeschoteld.
En dan begint de nachtmerrie: een groep luidruchtige Amerikanen die ´s nachts veel lawaai maken en bovendien heel de nacht snurken (de muren van de kamers zijn vanboven open). De Ipods worden bovengehaald, volume opengedraaid en we doen amper een oog dicht! Wanneer Lies eindelijk wat inslaapt rond 5u30 (voor Tim is het hopeloos), roepen ze opeens iedereen wakker: wake up, it´s a starry sky (dus de kans is groot dat ze de zonsopgang kunnen zien). Diepe zucht want nu zijn we terug wakker en ook al snurken ze nu niet meer, met veel lawaai pakken ze in en babbelen ze. Om 7u kunnen we eindelijk een uurtje slapen. We maken nog een korte wandeling voor we met de rugzak op naar Laguna Amarga wandelen waar de bus ons opwacht.

Terug in Puerto Natales genieten we van de warmte in ons hostel en we hebben er zelf een mini-badje! Bovendien ligt er hier (in tegenstelling tot Anapurna) overal een dikke dons op de bedden, zalig! Morgen vertrekken we naar Argentinië (wederom met de bus die hier overigens erg comfortabel zijn) ... en dan is het nog maar een maand tot we thuis zijn.