Dag 167 rijden we naar Wanaka via Arrowtown en de pas langs Cardrona die steil de berg opslingert om daarna tussen 2 bergreuzen in verder te rijden. Na veel kronkelen komt het diepblauwe meer, met op de achtergrond de besneeuwde bergen van Mt Aspiring, van Wanaka in zicht. De zon schijnt vandaag terug volop en in de namiddag genieten we er van met een goed boek en een lekker ijsje erbij. In Wanaka (5000 inw) is er wel een supermarkt, de enige tot in Greymouth (465 km verder), en daarom slagen we een grote voorraad in voor komende dagen.
De volgende dag voorspelt men neerslag in de namiddag, dus we zijn vroeg op pad naar Mt Aspiring National Park zodat we de regen voorblijven. De weg er naar toe loopt via meren en bergen, en ook Mt Aspiring zelf - die wat op de Matterhorn lijkt - zien we hier goed liggen. De laatste 30 km van de weg is onverhard met overal 'cattle stops': dit betekent dat we tussen de schapen en koeien rijden die af en toe de weg blokkeren en grappig wegspringen wanneer we dichterbij komen. De laatste 10 km moeten we zelf enkele riviertjes doorkruisen om er te geraken, brrr. Wanneer we arriveren en onze info-brochure van alle wandelingen hier nog eens lezen, zien we dat er zelfs in vermeld staat dat de weg enkel toegankelijk is bij goed weer. Wanneer de rivieren te hoog komen te staan, kan het zijn dat je niet meer terug door kan met de auto. Geen getaffel dus vandaag! Toch nog ook even vermelden dat vandaag de spin die in onze zijspiegel woont, zich voor het eerst helemaal liet zien: ze kwam waarschijnlijk kijken of haar web nog heel was na al dat gebibber. En ook Tim geeft nu toe dat het maar een vies geval is. Ze is echter veel te snel en als we ze willen vangen, verdwijnt ze weer snel achter de spiegel. Vandaag wandelen we de Rob Roy Valley Track die naar de gletsjer gaat. De klim er naar toe is moeilijk en steil - niet zo 'easy' dus als de lonely planet belooft. We passeren een swing-brug, watervallen, rivier, bos en ten slotte een grote gletsjer boven een wei vol gele bloemen. Sehr schon! Ook hier horen we plots een gedonder (alsof je in de verte een vliegtuig hoort) en van heel dichtbij zien we een stuk van de gletsjer breken en een kleine sneeuw-lawine erbij. Helaas ook minder goed nieuws: het is beginnen regenen en we moeten nog heel het stuk terugwandelen voor we kunnen vertrekken. We haasten ons de berg af, springen kletsnat in de auto en hopen dat de riviertjes nog niet te veel gestegen zijn. De 4x4 die we hadden in Tibet had hier ook goed op zijn plaats geweest. We geraken er gelukkig nog vlot door (Lies is dan ook een uitstekende chauffeur) en we belonen onszelf met een capuccino en een frambozen-chocolade muffin.

Dag 169 rijden we onder een stralende zon Wanaka uit. Eerst langs Lake Hawea, daarna terug langs Lake Wanaka. We genieten van het uitzicht van die prachtige blauwe meren met bergreuzen op de achtergrond. Al gauw rijden we die bergen in over de Haast Pass. We rijden tussen berg en woud en houden een korte stop bij de Fantail Falls (geen grote wandelingen vandaag, eerst nog recupereren want we hebben de voorbije dagen heel wat km's afgewandeld) en bij the Gates of Haast waar het water door de ravijn raast. De weg gaat daarna verder door een riviervallei en wanneer we Haast passeren, rijden we door regenwoud en komt bij Knight's Point (waar we ook voor de eerste keer mogen meemaken hoe goed de zandvliegjes kunnen bijten) de Tasman Zee terug in zicht. We stoppen nog even bij Lake Paringa voordat we terug de bergen in rijden richting Glacier Country. Helaas hangen er wolken aan deze kant van de bergen, dus zien we geen gletsjers opduiken wanneer we het dorp Fox Glacier binnenrijden. Hoewel we het vandaag rustig aan gingen doen, besluiten we toch nog naar de gletsjer te rijden aangezien men voor morgen ... regen voorspelt. De gletsjer zelf ligt achter de berg, de hoek om, en deze is gelukkig nog wolkenvrij. We zien Fox Gletsjer goed liggen en kunnen tot op 80m wandelen. Op de terugweg zien we nog lange tijd grote blokken ijs in de grijze rivier liggen. Het water moet hier ijskoud zijn. We gaan ook nog kort zien bij Lake Matheson, maar - langs deze kant hangen immers de wolken - er is niets te zien, dus dat houden we voor morgen.
20u15: Lies wandelt even naar de auto en ziet dat de wolken zo goed als verdwenen zijn. Grote opwinding! We besluiten in volle vaart richting Lake Matheson te rijden: misschien dat we toch eindelijk Mt Cook en Tasman volledig te zien krijgen ... We wandelen in sneltempo rond het meer (via een bospad, dus het is wachten tot een lookout om iets te zien) en worden beloond met een prachtig zicht: de besneeuwde toppen van Mt Cook en Mt Tasman, wolkenloos, die in het meer weerspiegeld worden terwijl de zon ze geel, oranje en roze kleurt. Prachtig! En dan beseffen we het: in alle comotie zijn we de iPod vergeten die aan het opladen was. In grote vaart dus verder het meer rondgewandeld, in het bos dat ondertussen al pikkedonker is, om hem gelukkig nog terug te vinden op de camping. Oef!

Ook de volgende dag start wolkenloos dus rijden we nog eens richting Lake Matheson. We rijden eerst wat verder door omdat je van daaruit een groter deel van de bergen en de gletsjers ziet liggen. Ook de bergenpracht van Mt Gunn ('the lichting of the beacons') zien we van hieruit liggen. Dichterbij kunnen we helaas niet geraken, daarvoor hebben we een helicopter nodig. Aan het meer drinken we nog een capuccino (we slapen in een auto he, de nood aan een dagelijkse koffie is er wel) terwijl we Mt Cook en Tasman bewonderen.
Daarna rijden we verder naar Franz Josef Glacier waar we ook al een keer tot de gletsjer wandelen en we bereiden ons vervolgens voor op onze tocht van morgen op de gletsjer: eitjes bakken voor op de bokes. 's Avonds begint het echter te regenen en te gieten en het houdt niet meer op, zodat we de volgende morgen besluiten onze gletsjer-tocht een dag te verzetten: 6u in de regen op de gletsjer zien we niet zitten. Dus het is een dag van terug in bed kruipen, koffie drinken en blog bijwerken. En ondertussen blijft het regenen (tja, het regenwoud aan de Westkust moet ergens van komen), heel de avond, heel de nacht en ook nog wanneer we 's morgens opstaan. Met wat tegenzin vertrekken we voor een tocht op Franz Josef Glacier. We worden goed aangekleed (regenbroek, regenjas, kousen, schoenen, handschoenen, muts en crampons (voetijzers voor in het ijs)) en wanneer we richting gletsjer wandelen, zien we dat de rivier - die vanuit de gletsjer vertrekt en die eergisteren nog een smalle stroom was - woest kolkt en bijna over haar bedding komt, er liggen zelfs al ijsblokken op de weg. We krijgen eerst uitleg over het ontstaan van de gletsjer en hoe het komt dat hij nog frequent vordert (20 tot 40 meter sneeuwval per jaar) of kleiner wordt. De gletsjer ligt maar 200m boven zeeniveau en kan bovendien tot 6m groeien of krimpen per dag, hij is momenteel 5km lang (de sneeuwvlakte boven de gletsjer niet meegerekend) en wij gaan ongeveer tot halverwege wandelen! Wanneer we effectief de gletsjer op gaan, is het gelukkig gestopt met hard te regenen en miesert het enkel nog. De tocht gaat veel trager dan verwacht: het padje - over het ijs, tussen kloven, op en af bergjes, langs spleten - wordt immers terplekke uitgehouwen door de gids. De crampons geven wel een goede grip over het ijs, hoewel het soms wat wiebelachtig en moeilijk is (het is ook niet geruststellend als je een spleet passeert die 150m diep kan zijn). We persen ons door smalle gleuven, klimmen steile uitgehouwen trapjes op en af, passeren stroompjes water, ... Alles rondom ziet wit en het is verbazend hoeveel relief het ijs heeft, het komt soms meters boven ons uit. Nu pas merken we ook echt hoe groot de gletsjer is en hoeveel kleur het ijs kan hebben (wit, maar ook blauwig, of doorzichtig en waterig). Rond 14u stopt het zelfs met regenen en beginnen we terug aan de afdaling, die op en neer gaat en ook vele veiligheidslijnen passeert. We eindigen met een doortocht door een smalle en wel 20m hoge kloof! Een geslaagde dag, zelfs de regen viel mee en op de terugweg zien we ook nog berggeitjes aan de rand van het bos staan. We eindigen deze dag in de hotpools (36, 38 en 40 graden) om heerlijk te ontspannen en terug op te warmen.

Voor we 's morgens afscheid nemen van Glacier Country, kunnen we nog een laatste blik werpen op alle besneeuwde bergtoppen voor ze terug in de wolken verdwijnen die weeral komen aanzetten. De vroege start wordt die ochtend vertraagd door 2 telefoontjes naar Qantas (poging om data te verzetten), maar om 10u30 kunnen we dan toch vertrekken. We rijden langs bergen, regenwoud en kustgebied naar Greymouth voor inkopen te doen, lunchen in de auto want dit is sandfly-gebied en draaien dan terug om via de Arthur's Pass over te steken richting Christchurch. We worden verwelkomd door indrukwekkende bergen, de Otari Gorge en enkele nieuwsgierige Kea's. In het dorp Arthur's Pass informeren we naar de weersomstandigheden voor morgen wanneer we onze laatste dagwandeling zullen maken (hopelijk zonder regen en wolken) en we genieten 's avonds van een haardvuur (het is hier in de bergen een stuk kouder) in YHA en slapen we voor de laatste keer in onze Jucy.
Dag 174 start met enkele wolkjes, maar we zien ook blauwe lucht en het DOC-info centrum belooft ons dat het weer verder zal opklaren. Ideale omstandigheden dus voor een klim van 1100m(!) naar Avalanche Peak (die op 1833m ligt). We laten onze gegevens achter (als ze morgenvroeg voor 8u niets van ons gehoord hebben, komen ze ons zoeken) want in de bergen weet je nooit en het zal geen simpele tocht worden ... en dat is een understatement: de tocht gaat niet steil omhoog, maar recht omhoog - meer klimmend dan wandelend. Elke paar passen komen we even op adem voor we aan de volgende klim beginnen. Na 1u zijn we 325m gestegen en na 1,5u komen we aan de boomgrens (1300m): Wauw! Wat is het zicht hier spectaculair ... en we zijn nog niet eens aan de top! Even denken we dat de weg van hieraf gemakkelijk zal gaan, maar we moeten nog 500m doen en de weg blijft steil stijgen over rotsen en smalle paadjes. Het uitzicht blijft prachtig en al gauw komt er ook sneeuw in zicht. En overal om ons heen groeit edelweiss! Zelfs op de kaalste en steilste rotswanden floreren deze bloemetjes hier. De laatste meters gaan klimmend over een smalle bergkam van bijna-zwarte rots met witte edelweiss op (mooi mooi) en het zicht op de top is schitterend! Bergen, valleien, sneeuw, bossen, rivieren, ... in een 360graden-panorama. We eten er onze bokes met ei op (de chocolade zijn we vergeten) in het gezelschap van 4 kea's (die mooi poseren, hopend op wat eten) en blijven genieten van het uizicht dat we overal rondom hebben en zelfs volledig wolkenloos voor de verandering. Wat een mooie afsluiter van NZ!
De afdaling gaat langs Scotts Track, dat iets minder steil is, maar met overal losse stenen en toch ook behoorlijk wat klauterwerk (maar dan dalend nu). Onze voeten zien af en we missen onze botinnen die we na Nepal naar huis hadden gestuurd (en die we gezien de moeilijkheidsgraad van de wandeling eigenlijk aan hadden moeten hebben). We dalen af door zeer mooie landschappen, paadjes door alpinegras en -bloemen, rondom besneeuwde bergtoppen, bossen, watervallen, ..., voor we terug de boomgrens induiken. De tocht is nog lastig (uitschuiven, klauteren, een stroompje over het pad, ...) en pijnlijk aan onze voeten, maar wat hebben we genoten!
Om 15u50 staan we terug benenden (en begrijpen we waarom deze tocht enkel voor ervaren trekkers is), gaan we langs DOC om te laten weten dat we goed en wel terug zijn en ... eten we een stuk chocolade voor we doorrijden naar Methven.

We laten even de bergen achter ons, ze maken plaats voor vlak land en groene weiden (met schapen) ... maar de bergen zijn hier nooit ver weg en wanneer we in Methven arriveren hebben ze ons al terug ingehaald. We slapen er in Alpenhorn, gezellig en huislijk met een warme douche, veel tijgerbalsem en lekkere spaghetti (want dat zullen we in Frans-Polynesie wel niet zo gemakkelijk vinden). 's Morgens zoeken we terug al onze spullen bijeen uit de auto, die moeten we straks immers inleveren, en we rijden voor de laatste keer door dit mooie land. De bestemming voor vandaag is Mt Sunday (Edoras): iemand noemde deze plaats ooit Erehwon en deze naam (voor wie hem kan ontcijferen) zegt alles: een uitgestrekt landschap in gelige tinten, omringd door reuzachtige (besneeuwde) bergen, doorkruist met riviertjes en geen mens in de buurt. Buiten de (roof)vogels, insecten, rivieren (en een enkele koe) hoor je geen geluiden. Je bent er echt, zoals Erehwon zegt, in een afgelegen niemandsland. We wandelen een klein stukje naar Mt Sunday en steken zelfs een riviertje over ... maar de volgende rivier is te diep en te breed dus moeten we terugkeren. We rijden nog even verder richting de sneeuw (die echter onbereikbaar ver ligt) en eten er onze bokes op terwijl we genieten van het uitzicht en onz verbazen over de ruige leegte ... of is het het naderend afscheid van NZ waardoor het zo lijkt?
In de namiddag rijden we naar Christchurch waar we na 5735 km onze auto binnenbrengen. We eten waarschijnlijk voor de laatste keer op de reis Belgisch: en de frietjes met mayonaise van het Belgian Beer Cafe zijn de beste die we deze maanden al hebben gegeten. We hebben nog 2 dagen op Christchurch te verkennen ... daarna vliegen we naar Auckland en van daaruit naar Frans-Polynesie en komen we al zo'n 2500km dichter bij huis.

Nieuw-Zeeland was fantastisch en het afscheid valt ons toch wel moeilijk. We hebben woorden te kort om alles te beschrjiven: hoeveel kleuren blauw (of zelfs wit of grijs of groen (of oranje in Rotorua)) het water kan hebben, de kleuren groen tot geel van de weien en de bossen, de verschillende bergen (steil, bol, groen, grijs, donker, besneeuwd, ...), de vele verschillende stranden met wit tot zwart zand, de soorten wouden, alle dieren en de vogeltjes die heel goed weten waar alle ramen, deuren en kieren zijn om even binnen te komen om naar kruimels te zoeken, ... Maar we zeggen geen vaarwel, wel Auf Wiedersehen!