Dag 161 verlaten we Catlins en we vervolgen de Southern Scenic Route: eerst nog langs de kust, daarna het binnenland in (o.a. langs de sausage capital van NZ: Tuatapere) waar al gauw de eerste bergen van Fiordland in zicht komen. In de zon zien de valleien en de bergen er groen, groots en prachtig uit. We tellen vandaag ook veel roofvogels onderweg: 10 (meestal zien we er gemideld 2/3 per dag). We zijn echter geen al te goede ornithologen dus we kunnen jullie helaas niet vertellen de welke het allemaal zijn.
We rijden eerst naar Lake Monowai voor een korte wandeling door groen bos en langs het prachtig blauwe meer. Lake Manapouri is zelfs nog indrukwekkender met steile, hoge, groene bergen op de achtergrond, die mooi weerspiegelen in het water. We slapen in Te Anau, aan Lake Te Anau, onze uitvalbasis voor Milford Sound.

We lijken nooit lang aan de regen te kunnen ontsnappen. De weg naar Milford Sound is majestueus, maar regenachtig en grotendeels in de wolken. We rijden door valleien omringd door steile bergen, dichte wouden, langs rivieren en voorbij sneeuw en gletsjers. Vanop de loodrechte bergwanden vertrekken veel watervallen, toch 1 positief gevolg van alle regen. Bij de stop aan Homer Tunnel zitten ook 2 Kea's zich vol te proppen met kruimels en ze poseren mooi voor onze foto's.
In de namiddag regent het zo hard dat we onze wandelingen een dag uitstellen, we spenderen een namiddag in de zetel in de Milford Sound Lodge waar enkel een open haard nog ontbreekt.

Wanneer we de volgende dag opstaan, stellen we tot onze grote tevredenheid vast dat de zon volop aan het schijnen is. De cruise op de Milford Sound (zeeëngte) is schitterend: de fjord (want het is eigenlijk geen zeeëngte) wordt omringd loodrechte bergen, gletsjers en watervallen waar her en der nog een wit wolkje doorheen zweeft. De watervallen bulderen na alle extra regen en de zeehonden zonnen op een rots.
Ook op de terugweg naar Te Anau is er veel meer te zien nu er geen regenwolken meer hangen: wat een prachtige natuur hier (we maken ontzettend veel fotostops). We wandelen door een beukenbos, dat volledig groen ziet van het mos dat de bomen volledig bedekt, naar The Chasm waar de rivier door een rotsspleet wordt gestuwd de afgrond in. Daarna houden we een fotostop bij het lieflijke Gertrude Valley, voor we naar de watervallen van Lake Marian wandelen. We doen een klein stukje van de Hollyford Track tot de Humboldt Falls en de lookout over de Hollyford Valley laat vandaag meer zien dan alleen maar wolken. We eindigen in schoonheid met een 3-uur durende tocht naar Key Summit: wanneer het pad het beukenbos verlaat en het bos plaatsmaakt voor alpinebegroeiing, is het uitzicht fenomenaal! We zien alle valleien rondom ons, bos, bergen, meren, gletsjers en watervallen, ... WAUW!!! Vandaag is zeker 1 van de hoogtepunten van Nieuw-Zeeland (alleen Tim zijn salamipizza van 's avonds niet).

De volgende dag start helaas terug met grijze wolken en wat regen. We zouden graag nog blijven en meer zien, maar 500$ voor een tocht door Doubtful Sound (Cook vond het 'twijfelachtig' of er genoeg wind zou staan om er door te varen) vinden we te duur, zeker omdat je door de wolken niets van de omgeving kan zien.
Dus zitten we terug achter het stuur op weg naar Kinloch, Glenorchy. De bergen wijken uiteen en de weg gaat door plateaus met tussock-gras, langs valleien en rivieren tot we in de verte Lake Wakatipu zien. Dit meer loopt helemaal door tot Queenstown, waar ook de bergen ons terug gezelschap houden, en daarna verder naar Glenorchy. Het blijft ons verbazen hoe fel blauw het water ziet en de ruige bergen die het omringen versterken dit nog meer.

In Queenstown, een levendig stadje (wat wil je ook anders: het bungee jumpen is hier uitgevonden) waar een gezellige drukte heerst, doen we eerst een McWifi (we hebben ondertussen een klantenkaart van het McCafe voor een McCapuccino) en vervolgens doen we inkopen in een van de twee superettes die er hier zijn (en die behoorlijk prijzig zijn): hoewel het de grootste stad in de verre omgeving is, heb je hier immers geen supermarkt. We eten onze bokes op met zicht op het meer en de bergen en wanneer we in Kinloch aankomen, regent het terug. We slapen nog eens in een bed komende 2 nachten en dat is ideaal want het giet heel de namiddag (en nacht): deze namiddag slapen we wat bij, zien we een filmpje in de videolounge, nemen we een bad (wat geleden is van in Thailand), ...

Dag 165 staat er een rustdag op het programma, maar wanneer we wakker worden en we merken dat de zon schijnt, kiezen we er toch voor om vandaag al in actie te schieten (en staan we met veel moeite op van ons heerlijke bed): we trekken de bergen in om een deel van de Routeburn Track te wandelen voor het terug begint met regenen. De bergen, die zich nu niet meer verstoppen achter de wolken, zien er imposant, prachtig en veelbelovend uit! Om een idee te hebben: we wandelen vandaag door Isengard, Lothlorien en Amon Hen en hebben zicht op de Misty Mountains (nee, we zijn geen Lord of the Rings superfans, onze wegenatlas vermeldt ook alle filmlocaties, daarmee zijn we zo goed op de hoogte).

De Routeburn Track loopt helemaal tot in Fiordland (waar we ook een deel ervan hebben gewandeld tot Key Summit) en ook hier, in Mt Aspiring National Park, start de weg goed verstopt in het bos waar hij kronkelend de rivier volgt. Het duurt niet lang tot we de eerste swing-brug passeren (die hier niet zo stevig vasthangen als bij Mt Cook en behoorlijk wiebelen) terwijl de weg stijgt & daalt & weer stijgt & ... In het bos zitten ook heel veel vogeltjes waarvan de Robin (een bolletje op 2 stekkepootjes) onze favoriet is. We passeren een riviervallei die ons even uit het bos brengt en een 1e zicht geeft op de impossante bergen rondom. We hebben al 1u40 gewandeld wanneer we de eerste hut tegenkomen en vanaf hier draaien we de volgende berg op, nog steeds door dicht bos en langs swingbruggen. De weg stijgt ook meer en meer waardoor we, wanneer we een stuk zonder bomen passeren (lawine 1994), een geweldig zicht krijgen op de vallei die we zojuist gepasseerd zijn en de bergen die nog op ons wachten. Weer een uur verder komen we aan Falls Hut die naast enkele bulderende watervallen ligt. Een steile klim langs de rotsen en de waterval brengt ons tot boven de boomgrens naar een brede vallei waar de 'gusty' wind die men voor die dag voorspeld heeft, vrij spel heeft (brrr). Het uitzicht op de vallei is prachtig en heeft een groot meer van waaruit de rivier vertrekt in een grote waterval naar beneden. Ondertussen wordt het al laat, het is 15u en moeten nog een heel stuk terug wandelen, maar we besluiten toch nog even door te zetten naar Harris Saddle dat volgens 2 voorbijgangers nu vlakbij is. Wauw, wat een zicht levert dit op: langs de ene kant ligt Fiordland (met Milford Sound in de verte), langs de andere kant de besneeuwde toppen van Mt Aspiring en achter ons de brede vallei die we juist gepasseerd zijn. We beklimmen nog een klein stuk van Conical Hill (voor een nog groter panorama), maar om 15u20 is het echt wel tijd om terug te keren. Het is een lange terugtocht en na 8u30 wandelen zijn we heel blij dat we terug bij het beginpunt zijn en dat er een bed en een bad op ons wacht (i.p.v. in de auto te moeten slapen).

Auw. De volgende morgen doet alles pijn en kunnen we amper stappen. Gelukkig is de eerste stijfheid er snel uitgelopen (we manken al niet meer) en we recuperen met een luie ochtend in Kinloch en een koffietje met zicht op het meer en de bergen. 's Middag rijden we terug naar Queenstown en we hebben een spiegelei als lunch: energie opnemen want dapper als we zijn, zolang het niet regent, gaan we toch nog even terug de bergen in. We nemen de gondola voor een schitterend uitzicht over Lake Wakatipu en de bergen en de stad, doen een ritje op de rodelbaan en wandelen daarna richting de top van Ben Lomond. De klim is vermoeiend (dat hadden we eigenlijk wel kunnen verwachten) en start in een donker dennenbos vol met rode paddenstoelen vol met witte stippen (we hebben een Hans & Grietje gevoel). Boven de boomgrens hebben we een fenomenaal zicht op alle bergen en valleien in 4 kanten rondom ons. Of we de top bereikt hebben, weten we eigenlijk niet, maar het vooruitzicht van regen en het ontbreken van wegwijzers doen ons omkeren. Hierna hebben we wel een warme chocomelk verdiend en 's avonds eten we een grote hamburger met lekkere frietjes bij Fergburger. En ondertussen is het gestart met regenen...

Gelukkig verandert het weer hier snel: wanneer we de volgende ochtend Queenstown verkennen schijnt de zon terug en is het heel warm (we waren voorzien met fleece en k-way). We lopen nog wat door de gezellige winkelstraatjes en vinden (tot Lies haar opluchting) schoenendeo. Na een capuccino gaan we terug op pad, verder noordwaarts richting Wanaka.