Waneer we op 17 januari wakker worden merken we dat er iets is veranderd. Al gauw valt het ons op: het is windstil. De woelige baai die anders vol witte schuimende golfkopjes staat is nu kalm en blauw. En dat is maar goed ook want vandaag nemen we de ferry naar het Zuidereiland en daarbij passeer je de woelige Cook Strait. Hoewel het eerste uur aan Wellingtonbaai de grote boot nog vrij hevig op en neer gaat, is het nadien rustig op het water en in Cook Strait en kan Lies ook genieten van de overtocht. Zeker het stuk aan Marlborough Sounds was de moeite: bosgroene eilandjes tegen een donkerblauwe zee.

In Picton nemen we de afslag naar Abel Tasman. De meeste wegen in NZ zijn kronkelwegjes: ze volgen de grillige kuststroken en baaien (wat prachtige uitzichten geeft) of slingeren de bergen op (eveneens met prachtige panorama's) - tunnels kennen ze hier blijkbaar niet (we zijn er nog maar 1 gepasseerd, uitgehouwen in de rots). Het rijden vraagt veel concentratie en is zo best wel vermoeiend. Richting Abel Tasman passeren we bergen, wijngaarden en baaien zonder water in, de boten liggen er op het droge. We slapen in Marahau, op Old MacDonald's Farm tussen de kippen en de lama's. Deze laatste gelukkig wel achter draad.
De volgend ochtend krijgen we de uitloper van een tropische storm over ons: gietende regen. Onze kanotocht door het nationale park wordt afgelast. Jammer want Abel Tasman zou met zijn goudgele stranden en baaien een van de mooiste nationale parken van NZ zijn. We zullen maar denken dat we op deze manier tenminste niet worden aangevallen door de zandvliegen die hier wonen.
Op de weg terug naar Picton staat er nu wel water in alle baaien: de getijdenverschillen lijken hier enorm groot te zijn. We nemen de Queen Charlotte Drive waarbij je alle eilandjes van de Marlborough Sounds ziet liggen ... voor zover ze niet in de regenwolken hangen.

Wat is een goede bezigheid wanneer het regent? Inderdaad, wijn proeven! In Blenheim. We kiezen er een sauvignon blanc uit van Miha en we gaan ook nog langs Villa Maria en Saint Clair. Het wijn proeven in Barossa in Australië vonden we wel leuker: in NZ kan je maar een 3tal wijnen uit hun gamma proeven en we vinden ze ook niet zo lekker hier.
's Avonds slaan we onze tent op (lees: de jucy crib ombouwen tot bed) bij een kabbelend riviertje met eenden en heuvels met schaapjes. Het regent nog steeds wanneer we gaan slapen.

Wanneer we op dag 153 naar Kaikoura vertrekken is de zon terug van de partij en de weg is prachtig: een heldere hemel, strogele bergen en af en toe frisgroene wijngaarden. Ertussen verschijnt een felblauwe zee en we vervolgen de weg langs de kust. In de namiddag wandelen we langs het schiereiland: heen via de kliffen met aan de ene kant weiland, koeien, schapen, lavendelvelden en in de verte de alpen (met hier en daar wat sneeuw op) en aan de andere kant prachtige baaien en de zee - terug gaan we via het strand en passeeren we zo langs enkele zeehondenkolonie's. We kunnen de 'pelsrob' (furseal) van op enkele meters afstand bestuderen: fantastisch! We letten er wel op dat we niet te dicht komen, deze beestjes durven ook wel eens te bijten. Wanneer we aan de laatste baai zijn, merken we echter dat we niet langer door kunnen: na 3u wandelen is het vloed geworden en de baai is afgesloten. Er zit niets anders op dan langs een van de steile klifwanden omhoog te klimmen. Stoer he. Gelukkig waren er blijkbaar al vele voorgangers geweest, want er was een soort van trapje gevormd naar boven. Anders had het iets te steil geweest en hadden we helemaal moeten terugwandelen.
's Avonds eten we langs de strandweg en staat er lekkere crayfish (kreeft) op de menu. We genieten en hebben er een prachtig uitzicht bij: de mooie baaien en langs de andere kant heuvels met schapen.

20/1 gaat om 6u15 de wekker af, er staat immers een walvistocht op het programma. De regen heeft ons echter ingehaald en omdat de zee te woelig is, is de tocht van 's morgens uitgesteld (voor niets dus zo vroeg opgestaan). Er volgt een rondhang-ochtend van koffie drinken, winkelen, en naar de kapper gaan. Tim zijn nieuwe coupe is toch wel wat anders...
's Middags meldt men bij de walvis-tour een 'strong motionsickness warning'. Lies ziet het echt niet zitten om 3u ziek op een boot te zitten, dus beslissen we spijtig genoeg om voorlopig niet naar de walvissen te gaan zien. Binnen een 3-tal weken zijn we hier wel terug in de buurt en kunnen we het nog eens proberen. En anders is er nog een mogelijkheid in Argentinie.

Vroeger dan verwacht rijden we dus door richting Christchurch, namelijk naar het schiereiland Banks Penninsula en het stadje Akaroa. Dit is een vulkanisch schiereiland en we nemen de Summit Road die helemaal langs de kraterrand gaat. Daar is echter niet veel meer van te merken, allemaal weien met schapen nu. We hebben er wel een mooi zicht op het schiereiland en de baaien. Akaroa is een gezellig en ouderwets dorpje beneden aan de baai waar de Fransen hun sporen hebben achtergelaten: Franse vlaggen, een boucherie, ... Gelukkig is er ook een tankstation want tijdens de rit omhoog op de krater sprong het benzinelampje hele tijd aan en het was nog een lange rit terug naar de bewoonde wereld.
Ook hier is het weer niet optimaal, maar de baai lijkt rustig en we wagen ons aan een dolfijn-trip. Toch rollen we over 3m hoge golven (Lies is voorbereid met 2 touristils, acustraps en gembersnoepjes) op zoek naar de zeldzame hectordolfijn. Deze zijn donkergrijs en amper 1m20 lang. We vinden er 5 (dus toch niet voor niets dat we de golven (en zeeziekte) trotseren): een moeder met baby (wat vrij uitzonderlijk is) en 3 anderen die rond en onder de boot zwemmen en gekke sprongen boven de golven maken.
's Avonds slapen we in Christchurch (sinds lange tijd nog eens in een bed, heerlijk), maar eerst hebben we een slaapzak gekocht voor Lies ('s nachts kan het hier behoorlijk koud worden en binnenkort trekken we de bergen in), een McAngus gegeten en een parkeerboete gekregen (die we toch niet moeten betalen dankzij Tim zijn goede argumentatie).

22/1 laten we de kust achter ons en trekken we de groene bergen van McKenzie in. We zijn goed bevoorraad want we vermoeden dat we volgende dagen niet veel winkels zullen zien. De weg gaat langs frisgroene velden vol schapen (dat hebben we al vaak geschreven), lammetjes en af en toe ook koeien. Al gauw wordt de vegetatie minder en verschijnen in de verte de eerste hoge bergen.
Onze eerste stop is aan het ijsblauwe Lake Tekapo, met het pittoreske Good Shepard kerkje vlak ernaast. De kleuren en de bergen op de achtergrond zijn prachtig en we trekken weeral veel te veel foto's.
Lake Pukaki is al even schitterend en aan Peter's Point zien we al een eerste glimp van de gletsjers aan Mt Cook. Een klein stukje maar want de top ligt in de wolken.

Aan Mt Cook, Unesco, wandelen we naar de Tasman gletsjer en zijn onder de indruk: de lookout laat langs de ene kant de brede vallei zien met in de verte Lake Pukaki en aan de andere kant het einde van de 600m dikke gletsjer (dat onder steenpuin ligt en amper te herkennen is) en het gletsjermeer met ijsbergen in - en we zien voor onze ogen een vers stuk afbreken van helblauw ijs. We passeren langs de Blue Lakes, een veel voorkomende naam hier maar deze zijn echter groen, en daarna langs een gletsjerrivier met ijskoud water. Het laatste stuk gaat langs een bergwand met steenafval achtergelaten door een gletsjer.
's Avonds slapen we in Glentanner vlaak naast Lake Pukaki met op de achtergrond de Mt Cook, dat met meer dan 3700m de hoogste berg van NZ (en omstreken) is.

Wanneer we 23/1 opstaan schijnt de zon volop, maar de top van Mt Cook ligt nog altijd in de wolken. We wandelen de Hooker Valley Track die ons eerst langs de Mueller gletsjer brengt en dan over 2 swingbridges. Wanneer we in de buurt van Stocking Stream zijn, horen we opeens een soort gedonder/geraas. Op de gletsjer van Mt Cook zien we een sneeuw? ijs? stof? -wolk: er is zojuist een stuk van de gletsjer afgebroken! Na 2u20 wandelen (op een rustig tempo want we zijn vandaag allebei wat ziek) komen we aan bij de terminus van de Hooker Gletsjer waar er ook nog ijsbergen drijven (waaronder een in de vorm van een schildpad). Op de terugweg zijn bijna alle wolke gestegen en zien we Mt Cook en de indrukwekkende gletsjers bijna volledig liggen. Helaas blijft de piek in de wolken.
We zouden graag nog wat wandelingen hier doen, maar we zijn helemaal op en rijden al door naar Twizel waar we vroeg in ons bed kruipen. De volgende morgen voelen we ons terug wat beter en laten we de bergen achter ons. Al gauw rijden we terug door groene plateaus (jawel, met schapen) en langs enkele gigantische stuwmeren tot we ook die achter ons laten wanneer we terug de kust volgen naar Dunedin.