Op dag 144, na ons avontuur in de Waitomo grotten, rijden we richting Rotorua (wat we een heel toepasselijke naam vinden). Glooiende heuvels maken plaats voor kleine bergen en bos en voor ... een rotte ei-geur (ROT-orua). We bevinden ons immers op de Thermal Explorer Highway: een nog actief vulkanisch gebied. Gelukkig hadden we een inside tip (waarvoor dank, Elke, Koen en Nils): de camping bij Blue Lake is heel mooi gelegen en bovendien geurvrij. Ideaal! Alle meren in de omgeving zijn trouwens van vulkanische oorsprong: kraters, valleien geblokkeerd door lava, ... ‘s Nachts en ‘s ochtends is hier hier al behoorlijk koud, dus voor het eerst sinds onze trekking in Nepal, haalt Lies haar thermisch ondergoed terug boven. Overdag wanneer de zon schijnt is er echter niets van te merken: het kan brandend heet zijn en de zon heeft hier heel veel kracht.

Rotorua is gelegen aan een groot meer en wanneer we door de stad wandelen ontdekken we tussen de huizen, alsof het de gewoonste zaak is, dampen, borrelende meertjes (met een geel kleurtje), ... Vooral in het Kuirau park, waar nog maar enkele jaren geleden een explosie was, is er veel te zien en te ruiken.
Na een tijdje te hebben rondgelopen tussen alle borrelende poelen en dampen, hebben we er even genoeg van en gaan we frisse lucht opzoeken: we nemen het Doppelmayr-liftje de berg op ... om te rodelen. En dat met zicht op het meer. Na een leuke en snelle middag denken we nog wat te ontspannen in de hot baths in de stad. Het was inderdaad lekker warm (43 graden), maar helaas ook lekker onwelriekend. Aan het Blue Lake, ofwel Lake Tikitapu, wandelen we nog wat vooraleer we onze avond afsluiten met een lekkere bbq (heel welriekend).

Dag 146 rijden we verder op de Thermal Explorer Highway richting Taupo. Er zijn hier een aantal vulkanische parken en we bezoeken er een van: Wai-o-Taupo Thermal Wonderland. Ook hier bereiken de geur en de dampen ons vooraleer we het park betreden. Het is een ferm gebied waarbij je vanalle geothermische wonderen van nabij kunt bekijken: een metershoge geiser, kraters met dampen en zwavelafzettingen of met kokende, pruttelende modder of met water in verschillende kleuren (mooi blauw en groen tot geel, oranje en gifgroen), sintelterassen, ... En ze hebben allemaal een leuke naam gekregen zoals Devil’s Bath, Devil’s Inktpot, Champagnepool, ...
Nadat we genoeg gekeken en geroken hebben (we plannen nu ook een wasdag voor onze kleren) rijden we verder richting Taupo. Onderweg stoppen we nog bij de Huka Falls waar de Waikato-rivier uit Lake Taupo geboren wordt: een enorme massa water van het helderste blauw wringt zich aan een enorme snelheid in een smalle kloof naar beneden. Indrukwekkend! Daarna komt het meer in zicht met op de achtergrond de bergreuzen – of beter vulkanen - van het Tongariro National Park (UNESCO): ook al indrukwekkend en onze eindbestemming voor vandaag. Eerst vullen we nog onze voorraad aan in de plaatselijke supermarkt, morgen wacht er ons immers een grote dag en dat vraagt lekkere hapjes ...
Via de Vulcanic Loop Highway rijden we de bergen in richting Tongariro NP en krijgen we Mt Ruapehu, Mt Tongariro en Mt Ngauruhoe (beter bekend als Mt Doom) van dichtbij te zien: donkere zwart-bruine bergen en vulkanen die boven alles uitsteken. We slapen in Whakapapa Village, morgen trekken we de bergen in!

Na een koude en zeer korte nacht (om 6u ‘s ochtends gaat onze wekker af) en na een lekker warm havermoutpap ontbijt beginnen we eraan: 19,4 km (en een extra beklimming van Mt Ngauruhoe) van de Tongariro Alpine Crossing. Volgens de Lonely Planet de mooiste wandeling in NZ.
We starten in Mangatepopo op 1100m en zijn goed ingeduffeld, want het is nog behoorlijk koud. Het landschap is heel grillig met veel losse rotsen en stenen (van oude vulkaanuitbarstingen), alles bruin/zwart en trossen riet en gras (voor de rest groeit er niet veel) verdwijnen hoe hoger we klimmen.
Er volgt een eerste steile klim van Soda Springs naar South Crater: zwaar maar het uitzicht is groots. We beklimmen Mt Ngauruhoe (Mt Doom) tot we enkel nog zwarte lava onder onze voeten hebben. Mist, het moeilijke pad en de tijdslimiet (een shuttle brengt ons ten laatste om 17u terug naar het dorpje) doen ons halverwege terugkeren, er wachten immers nog 15 zware km's op ons. We wandelen door de enorm grote en kale South Crater, die eigenlijk geen krater is, maar ooit is uitgesleten door een gletsjer. Ondertussen groeit er niets meer, enkel nog rots, stenen en zand - bruin, zwart en rood. Er volgt een 2e steile, moeilijke klim want losse stenen en zand doen ons vaak ons evenwicht verliezen. Maar we staan nu op de top van Red Crater (rood door lava restanten), het hoogste punt van onze tocht (1886 m). De grond hier voelt warm aan en er stijgen her en der dampen op en met vlagen een vieze geur ... Deze vulkaan is nog steeds actief! Het uitzicht is weer adembenemend en een mooie beloning na al dat zwoegen: langs de ene kant Mt Doom en South Crater, langs de andere kant de Emerald Lakes en de valleien diep beneden in het dal.
We zijn nu meer dan 4u onderweg en zitten echter nog steeds niet in de helft. Gelukkig gaat het van nu af bergaf (hoewel Tim heel raar maar waar liever klimt): eerst steil en glijdend in losse stenen en zand richting de Emeralds Lake en Blue Lake, daarna golvend en zichzaggend de heuvel af waar er ondertussen terug vanalles groeit (grassen, mos, bloempjes, bessen). We passeren nog Hot Springs (met zwavelgeur) en oude lavastromen terwijl we een prachtig zicht krijgen op Lake Taupo ver onder ons. Hoe lager we dalen hoe hoger de grassen en alpenvegetatie worden. De laatste kilometers wandelen we lager dan 1000m in een dicht bos, waar het behoorlijk warm is - heel anders dan de start aan de andere kant van deze bergreuzen.
De wandeling was heel vermoeiend maar ongelooflijk sjiek en prachtig. Dit vieren we met steak, stretch-oefeningen en tijgerbalsem.

De volgende ochtend (met aangevroren ruiten) zijn we een beetje stijf en staat er een lange rit richting Wellington op het programma. We rijden eerst nog naar het skigebied van Whakapapa dat gelegen is aan Mt Ruapehu, de enige berg van Tongariro die we niet tijdens de Alpine Crossing hebben bewandeld. De rotsen zijn er donker bruin/zwart (we lopen immers rond in Mordor) en de sneeuw die nog op de toppen ligt, maakt een mooi contrast. We doen er een korte wandeling om de stijfheid uit onze spieren te krijgen en zetten ons vervolgens terug achter het stuur richting Okahune. Daar hebben we lunch met een view aan de achterkant van Mt Ruapehu: genieten.
Een rit tussen weien en bergjes (met het formaat van heuvels, maar dan met spitse toppen - de bergen hier zijn zo jong dat ze nog niet verweerd zijn door wind en regen) brengt ons naar een camping in Otaki Beach, alias Blankenberge - de mensen die er rondlopen toch. Het strand is hier wel veel mooier dan de Belgische versie :-)

Om naar Wellington te rijden, kiezen we de weg via Upper Hut. Tot onze verrassing brengt dit ons via een klein bergwegje, ingegraven in berg en bos, dat langzaam in niemandsland naar boven kronkelt. We houden een korte tussenstop in Kaitoke Park (Rivendell) dat mooi gelegen is tussen bossen en riviertjes. We komen superlatieven te kort voor dit mooi en gevarieerd land.

In Wellington, waar een serieuze bries staat, bezoeken we het Te Papa museum, wandelen we langs hun mooie baai en nemen we het trammetje de berg op naar de Botanische Tuin. We zijn blij dat we pas op 17/1 de ferry nemen want de volgende dag lijkt er nog meer wind te zijn en worden we op het marktje en daarna op Mt Victoria bijna omver geblazen. Daarna volgen we de kust weg langs de baai die prachtig en winderig is, net als de wandeling in Te Kopahau. Baaien met helderblauwwater, hoge wilde golven en zwarte rotsen (immers vulkanisch) eningesloten door bergen. De zeehonden die je er in de winter vindt, zijn er vandaag echter niet.

Nu hopen we dat de wind gaat liggen en dat het morgen rustig is op de ferry richting Zuidereland.