Dag 85 van onze reis spenderen we enkele uren in de bus op weg naar Vietnam. De grensovergang verloopt vlot en in de vroege namiddag arriveren we reeds in Ho Chi Minh of eigenlijk gewoon Saigon zoals ze de stad hier nog steeds noemen. De hitte is hier nog meer plakkerig als in Cambodja en op straat nu geen tuktuks maar wel cyclo's en motortaxi's, veel bakkerijtjes met heerlijke cakejes en gebakjes (en natuurlijk ook hier baguettes), straatkraampjes met noodles, fruit, zoetigheden en loempia's. De meeste Vietnamezen verkopen hun spullen/planten/noedels/... mobiel: vanop brommers, karren, fietsen, draagmanden (de weegschalen), een mand op hun hoofd, ... Heel leuk, je vindt overal lekkers, maar wanneer je iets specifiek zoekt, ben je soms wel even bezig. Je weet immers nooit waar ze zich op dat moment bevinden.

De Vietnamese keuken bevalt ons ook wel. We ondervinden dat er grote verschillen zijn in het noorden, midden of zuiden van het land (Chinese invloed in het noorden, curries in het zuiden, speciallekes in het midden zoals white rose garnalen of wantons), maar het smaakt ons allemaal.

Na een lekker ontbijt (baguette met banaan) starten we aan onze tocht door Saigon. Cho Benh Tanh is een overdekte markt waar je alles door elkaar vindt: kleren, schoenen, tasjes, souvenirs, fruit, groenten, vis en vlees, stoffen, .... We bevinden ons precies even terug in het jaren 70 in het Reunification Palace. Voordien was dit het Independence palace maar men zocht een originele nieuwe naam na de hereniging van noord- en zuid-Vietnam. We passeren het Ho Chi Minh City museum, een kathedraal en het postkantoor (dat binnenin op het centraal station trekt). De invloed van de Fransen is hier nog duidelijk zichtbaar. Het War Renmants Museum stelt prachtige en erg confronterende oorlogsfoto's tentoon die de wereld rondgingen tijdens de Amerikaanse Oorlog, maar men toont ook naoorlogse foto's die de pijnlijke gevolgen laten zien van alle giffen die er werden gedropt (misvormde kinderen die jaren na de oorlog nog werden geboren, zowel hier als in de VS). Er staan ook tanks, vliegtuigen, een chinook ...

In Cu Chi bezoeken we de tunnels die destijds door de Vietcong werden gebruikt. Ongelooflijk dat deze mensen enkele jaren leefden in deze ondergrondse kamers en dagelijks door piepkleine, smalle tunnels van her naar der gingen (lees: kropen). Na 30m zijn we blij dat we terug naar de open lucht kunnen. Tim probeert een vossenhol (foxhole) uitwaar men zich verstopte in een holletje amper breed genoeg om door te kunnen en dat dan volledig werd toegedekt met bladeren. We hebben ook hun dagelijks eten geproefd: tapioka (een soort aardappel), meters diep onder de grond gekookt.

Onze trip naar de Mekong Delta maken we met 4 Hollanders en 1 Fransman in een veel te krap busje. De slimme Hollanders zetten ook meteen alle ramen open zodat de hitte binnenkomt en de airco niets meer waard is. We nemen de ferry naar Tra On in Vinh Long province en we verblijven bij een Vietnamese familie op een klein eilandje. We worden verwend met een lekkere lunch en verkennen daarna het eiland op de fiets via miniscule padjes tussen alle mogelijke soorten fruitbomen. We varen de Mekong op om een steenfabriek en een pagode te bezoeken en eindigen op de plaatselijke markt waar we verschillende lychee-soorten proeven. 's Avonds maken we met onze familie mee loempia's (en dat is niet zo gemakkelijk als het eruit ziet) en een soort hartige pannenkoek en na het diner worden wegetrakteerd op traditionele live muziek. Helaas staat de versterker veel te luid en klinkt het nogal schel. Op onze avondwandeling zien we niet veel vuurvliegjes maar worden we wel mee uitgenodigd op een pre-huwelijks feestje. Het lijkt een feestje voor mannen te zijn, de vrouwen zitten enkele meters verder apart toe te kijken. Lies vindt het genant dat ons groepje wel mag meevieren en zoveel aandacht krijgt. We krijgen koekjes, fruit, 7up en rijstwijn (de plaatselijke whiskey) en iedereen was enorm enthousiast wanneer we met hen toosten 'tram phan tram'. We worden meermaals naar de dansvloer gevoerd waarbij die dan opeens vol Vietnamezen staat ... en nog steeds kijken de vrouwen toe vanop enkele meters. Ze grijpen wel ferm in wanneer de mannen te veel rijstwijn aan het drinken zijn: Weg met die flessen!

Na een korte nacht varen we een heel stuk de Mekong af naar Can Tho waar de grootste drijvende markt uit de regio plaatsvindt. Deze verschilt enorm van hoe we het ons hadden voorgesteld: in plaats van allemaal kleine bootjes overladen met fruit en groenten (zoals alle foto's tonen), zien we vooral grote sloepen met luide motors en liggen de goederen benedendeks. 's Middags is het alweer tijd om terug te keren naar Saigon, maar niet voor we enkele snacks inslagen voor tijdens de lange rit: soesjes en coconut sponge cake, mmmm.

De laatste dag in Saigon willen we naar de Botanische tuin wandelen: we passeren het hotel de ville, het theater en het history museum om uit te komen bij ... de zoo. We hebben ook de Jade Emperor pagode bezocht, maar na 90 dagen reizen merken we dat er toch wel gewenning optreedt: tempels zeggen ons niet meer zoveel.

Dag 91 stappen we het vliegtuig op richting Hanoi. Deze stad ligt bijna helemaal in het noorden en heeft voor ons een aangename temperatuur: een licht briesje, geen plakkende hitte meer en hier en daar lijkt het zelfs een beetje herfst met bruine bladeren die van de bomen vallen. Er rijden in de smalle straatjes van de oude stad nog meer brommers rond dan in Saigon en het komt ons erg druk en chaotisch over. Bovendien is de stoep onbruikbaar want de brommers die niet op de baan rijden, staan geparkeerd op het voetpad (waarbij er zelfs parkeerwachters staan). De baan oversteken is hier een heuse uitdaging en de weg terugvinden in de straatjes van de oude stad blijkt ook niet zo gemakkelijk. De straatjes staan vol winkeltjes, amper 2m breed die ze daardoor 'tube houses' noemen (waardoor er vroeger minder belasting moest worden betaald) en ze zijn vaak nog steeds gesorteerd per 'gilde': een straat vol sportgerief, een andere vol bloemen, of kleren, of lampions, of ... En natuurlijk overal verkopers: Come in my shop please. Wanneer we er 's morgens of 's avonds laat doorheen wandelen zonder verkeer vinden we het heel gezellig, overdag is het niet zo ons ding, veel te druk. Verder heb je hier zoals in elke stad een overdekte markt, Cho Dong Xuan, en een aantal tempels en pagodes.

De volgende dag verkennen we 's morgens het Hoan Kiem Meer en wandelen we verder naar de andere kant van de stad richting de Temple of Literature. Deze tempel was een school van onze Chinese vriend Confucius. De tempels, pleinen en tuinen van dit complex zijn erg autenthiek en erg Chinees. Eigenlijk zoals we de tempels in China hadden verwacht, maar niet hebben gevonden. 's Middags eten we lekkere loempia's van een mobiel straatkraampje. Ongelooflijk hoe die vrouwen alles bij hebben in 2 draagmanden: eten, vuur, wok (of afhankelijk van wat ze verkopen ketel of wafelijzer), bordjes, bestek, tafel en stoelen. We eten vanop 2 mini stoeltjes, 15cm breed op 5cm van de grond en de loempia's zijn heerlijk! Vlakbij ligt Ba Dinh Square waar je het Mausoleum vindt van Uncle Ho (ook wel gekend als Ho Chi Minh), een museum ter ere van hem, zijn huis, ... Er staat eveneens een 'one pillar pagoda'. Verder was er weinig te zien dus zijn we verder getrokken richting Botanische Tuin, West Lake en de UNESCO citadel. Deze laatste is helaas militair domein, we mochtenquasi nergensbinnen.

Onze 2 daagse boottrip in Halong Bay (eveneens UNESCO) was zalig relaxt: rondvaren, zwemmen, eilandje bezoeken, ... en de baai zelf was inderdaad prachtig. We hadden hier nog wel een dag langer willen ronddobberen.

Onze laatste dag in Hanoi verkennen we de Franse wijk met het mooie operagebouw en vele statige, koloniale huizen. Bovendien zijn de straten hier breder, dus hebben we minder last van alle brommers. We bezoeken de cinema (Megamind), schrijven wat op de blog en wandelen we wat rond voor we ons naar het station begeven voor de nachttrein richting Hue.

Nogmaals nemen we terug wat we voordien schreven over de Chinese treinreizen. Ze lijken in onze ogen steeds luxueuzer te worden, je weet wel, met propere lakens en zo. We zijn dan ook blij wanneer we eindelijk, met de nodige vertraging, in Hue aankomen. Het guesthouse is piekfijn in orde en na een frisse douche verkennen we de Perfume River per boot om een aantal pagodes en tombes van keizers te bezoeken, oa het mausoleun van Tu Duc, de Hon Chen Tempel en de Thien Mu Pagode. Voor Vietnamezen is de rivier een belangrijke transportweg en ze lijken erg bedreven in het besturen van een boot: ze kunnen tegelijk varen en eten - sturen gebeurt met hun voet. De tocht langs de rivier is prachtig en ook de ligging van de tempels en graven is heel uniek, langs de rivier of tussen de bossen. Het binnenland lijkt erg idyllisch en groen.

De dag erop bezoeken we 's morgens vroeg met de fiets de citadel (UNESCO). Doordat we zo vroeg zijn, zijn er nog geen bussen toeristen gedropt en kunnen we deze keizerlijke stad in alle rust bekijken (misschien moeten we toch wat vaker vroeger proberen op te staan). Ook hier hebben we het gevoel dat dit hetgeen is dat we eigenlijk in China hadden verwacht... Onze laatste hyptohese: doordat Chinezen alle regels negeren (niets aanraken, geen foto's nemen), hebben ze dat opgelost door bijvoorbeeld in de Verboden Stadalle gebouwen af te sluiten zodat je enkel nog door vuile ramen kunt piepen.

Wanneer we terug richting hotel willen vertrekken, krijgt Lies haar verroest fietsslot niet open... Gelukkig schiet men ons meteen ter hulp, laadt men de fiets op een cyclo (een 3-wiel fiets met vooraan tussen 2 wielen een stoel) richting de slotenmaker. Na amper 5 minuten kunnen we vertrekken. Zoals we al hadden vermoed, blijkt de hulp niet gratis en vragen ze 5 dollar... Wetende dat je anders voor nog geen dollar een cyclo heb, waren we niet van plan ons te laten afzetten (dat doen ze hier regelmatig dus we zijn hier heel bewust van hoeveel alles kost). Ze wilden ons geld echter niet aannemen en uiteindelijk hebben we 60 000 VND (3USD) in hun handen geduwd en zijn we snel weggefietst.

Opnieuw de trein op, richting Hoi An (geen slaaptrein deze keer, oef): een heel mooi traject langs dorpjes, rijstvelden, kust en zee. Een Vietnamese Ocean Road. Hoi An zelf staat bekent om zijn vele kleermakers... Lies is dus in haar nopjes. Het is ook een heel gezellig stadje gelegen naast een rivier en vorige week stond het water hier nog een meter hoog. De mensen gaan er hier heel praktisch mee om: 'dan verhuizen we alles naar de bovenverdieping.' Het water staat nu nog steeds op slechts enkele centimeters van de kade en wanneer het 's avonds vloed is, loopt een deel van de straat weer onder. We worden er weer wat wijzer van: dus daarom hebbenalle huizen ook een uitgangdie uitgeeft op de achterliggende straat. Het stadje ligt ook op een paar kilometer van het strand dat er veelbelovend uitziet met zand en veel palmbomen.Wie hier wil komen genieten, wacht niet te lang want onderweg van Da Lang (station) naar hier zagen we kilometers bouwwerven. We vrezen dat de kust een spaanse costa uitstraling krijgt over enkele jaren.

Hoi An is UNESCO en een groot deel van de oude stad is bewaard gebleven met traditionele huizen en tempels. Deze wijk is erg knus en leuk om in rond te wandelen. Je ziet er ook de ene kleermaker naast de andere. Dat gaan we zeker eens grondiger bekijken. Eerst bezoeken we echter enkele oude huizen in de stad, bewonderen wede mooie architectuur (met veel Chinese en Japanse invloeden) en proeven we enkele plaatselijke lekkernijen. 's Middags fietsen we naar het strand aan de Zuid-Chinese zee, een palmboomstrand enreuzachtige golven, zo leuk! We hebben een hele middag in de golven gespeeld.

De volgende dag bezoeken we enkele eilandjes per fiets. Dat betekent dus de ferry op, maar ook met de fiets op een meterslange drijvende brug... vrij wiebelachtig dus en hier en daar een groot gat in de planken... we moeten er waarschijnlijk niet bij vertellendat we stiekem toch wel opgelucht zijn wanneer we de overkant bereiken.In de late namiddag laten we kleertjes opmeten (woehoe).

De laatste dagen Vietnam (en de laatste dagen Azie) genieten we nog volop van zee en strand, zon, lekker eten, een kookcursus, fietstochtjes, massage, ... 29/11 vliegt Tim naar Australie, Lies volgt 30/11 tenzij we Qantas nog kunnen overtuigen ons samen te zetten. We zien jullie aan de andere kant van de wereld!