Na een 8u lange rit in een krakende toeristenbus komen we in de gietende regen aan in Pokhara: blijkbaar moesson in plaats van schitterende panorama's. Hoewel het gezellig is aan het meer, blijft het weer de volgende dagen erg wisselvallig en brengen we de 2 dagen voor onze trekking door in cafeetjes met een pot thee en een boek (Michael Palin's Himalaya gevonden in de kleine straatjes van Thamel). Op 24/6, al dag 36 van onze reis, lijkt het echter een heldere hemel te zijn en wanneer we in Nayapul aankomen, kunnen we in volle zon aan onze trek starten. Leuk... maar een erg hete en daardoor zware klim tot aan Tikhedhungga. We zijn blij dat we een sherpa, Ale, hebben en we niet zelf onze zware rugzak moeten dragen. Onderweg kunnen we al genieten van prachtige rivieren, watervalletjes, kleine dorpjes en enkele caravanen muilezeltransport waarvoor onze gids, Kiran genaamd, een trauma lijkt te hebben opgelopen. Eerste ergernissen aan onze gids die beslist dat we om 10u moeten lunchen. Ook zijn Engels is niet noemenswaardig (na 2 dagen ontdekt dat 'pistel' eigenlijk fishtail (mountain) moet zijn) en we merken dat we er meer plezier aan beleven te wandelen zonder hem gezien zijn informatieve waarde niet zo veel voor stelt - we herkennen zelf wel een waterval wanneer we er een zien en elk dier of geluid kent hij enkel als 'insect'.
De dag erop een zware klim naar Ghorepani, maar de benen zijn goed en we lopen erg vlot. Te vlot voor onze gids die bleef vragen of we niet wilden pauzeren. Tijdens de lunch verdwijnt onze gids omdat onze sherpa niet opdaagt... Wanneer hij terug in Ghorepani opduikt, blijkt onze drager ziek te zijn geworden onderweg... vanaf nu hebben we een porter-guide.
De volgende dag staan we om 4u45(!) op om naar Poon Hill te klimmen en jawel, na 2x vroeg opstaan, hebben we deze 3e keer wel geluk en zien we een prachtige zonsopgang en heel het Annapurna-gebergte schittert. Na een stevig ontbijt (applepancake of course en chapati - de menu's in de verafgelegen en niet door wegen te bereiken bergdorpjes zijn beperkt) trekken we verder naar Tadapani.
Na een koude nacht, we zitten op zo'n, 2800m hoogte, een ontbijt (jawel pancake en chapati) onder een stralende hemel met zicht op Annapurna South en Fishtail Mountain. Onze korte trek richting Ghandruk gestart - of beter: onze eindebestemming was Landruk, maar toen sloeg het noodlot toe. Tim struikelt bij het dalen in de jungle (kleine paadjes, modder en boomwortels) met een open knie, 2 dikke vingers en een verstuikte enkel als gevolg. Rustig verder afgedaald en besloten in Ghandruk te blijven en onze trek een dag in te korten. Tim zijn enkel was immers al serieus opgezwollen. De plaatselijke dokter bezocht voor creme en als goede echtgenote ('in ziekte en gezondheid') heeft Lies haar EHBO bovengehaald en Tim zijn enkel een kruisverband gegeven. Een hele mooie afdaling terug richting Nayapul en een welkome hete douche in Pokhara.
Samengevat: heel mooie bergen, genoten van het wandelen en de uitzichten. Volgende keer Annapurna basecamp als bestemming.
Nog een goed adresje in Pokhara: Caffe Concerto met zelfgemaakte verse pata, mmmmm. We verkiezen trouwens nog altijd het Tibetaanse eten boven China en ook Nepal: Dal Bhaat is vrij eentonig en Newari eten bestaat vooral uitgedroogdezaden.

Naafscheid te hebben genomen van de Himalaya,zijn wezuidelijk gereden naar de Terai, het grensgebied met India (dus smeren tegen malaria) waar we de jungle in Chitwan hebben bezocht. Jungle dus dit betekent tropisch weer, tropische planten, tropische diertjes (jawel een dikke vieze spin gezien, gelukkig wel op veilige afstand)... en natuurlijk moest het Lies weer overkomen: bezoek van een bloedzuiger.
Het hoogtepunt was onze 2u durende oflifantentocht die je diep in de jungle brengen. Ongelooflijk! We hadden een kleine maar enorm vinnige olifant, met oren die altijd op en neer gingen vaak tegen onze voeten,die altijd voorop liep waardoor we veel hertjes en apen hebben gezien. Helaas geen neushoorns tegengekomen die dag, van op een olifantzou je immerstot vlak naast ze kunnen komen omdatze dan geen mensen ruiken. De dag erop konden we er echter 2, vader en zoon, zien baden in de rivier vanop een 10tal meter afstand. We konden ze horen grollen van plezier.
Ook geweldig om te zien hoe die olifanten luisteren naar hun baasje: op bevel maken ze de weg vrij en breken ze struiken en takken af zodat wij, de passagiers, er niet tegen zouden botsen - ze steken ons droog de rivier over - onze 'chauffeur' had ook een nieuwe stok nodig dus de olifant brak er een af en gaf het aan hem.

Lumbini was een korte tussenstop voor de grens waar we de geboorteplaats van prins Siddhartha, alias Buddha, hebben bezocht. We waren niet echt onder de indruk :-)