Reeds bij het oversteken van de laatste passen, merken we bij onze afdaling richting grens dat we langzaam richting een andere wereld trekken. Het landschap wordt alsmaar groener en we komen ontelbare riviertjes en watervalletjes tegen. Wanneer we in het laatste Tibetaanse stadje aankomen, lijken we in een tropisch klimaat te zitten. Een korte stop voor ons laatst Tibetaanse ontbijt (euhm ... applepancake en natuurlijk jasmijnthee - wat eigenlijk groene thee is - die je overal in Tibet gratis krijgt) voor we richting grensovergang rijden. De grensovergang zelf kunnen we moeilijk bevatten: de laatste honderden meters moeten we te voet afleggen. Vermoedelijk heeft het slechte wegdek er iets mee te maken, maar ook de vele auto's en voornamelijk vrolijk geschilderde Nepalese vrachtwagens die staan aan te schuiven om over te gaan. Aan de Chinese zijde passeren we 2 pascontroles en een bagagecheck door soldaten die men precies opzettelijk in veel te grote kostuums heeft gestoken. Nog voor we de friendshipbrug oversteken, die over de river de grens vormt tussen China en Nepal, moeten we afscheid nemen van Tikki. Ze laat ons achter bij onze volgende gids, maar reeds enkele meters voorbij de laatste Chinese controlepost merken we dat van de Chinese orde en organisatie niet veel overblijft. Eerst moeten we wachten op medepassagiers (welke Remco en Melissa blijken te zijn), dan weer niet, dan toch al maar de grens/brug over richting het controlekantoor. Als je niet goed uitkeek, zou je er gewoon voorblij lopen: het is een klein, druk en rommelig bureautje waar je visum wordt nagekeken of aangevraagd. Dat gebeurt zo snel dat het louter een formaliteit lijkt. Ook de mensen zijn heel anders dan hun Chinese/Tibetaanse buren: veel Indische trekken, Sari's, ...
Ondertussen meer chaos: we komen te weten dat ons transport er niet is geraakt door enkele landverschuivingen onderweg naar Kathmandu, we zullen dus met enkele anderen een busje moeten delen en we moeten nog even wachten. Het busje bleken 3 jeeps te zijn waar een 25tal personen + bagage in moesten. Volgens onze Nepalese begeleiders moesten we over 2 landverschuivingen zien te geraken... naar ons gevoel passeerden we er tientallen. Ook op de wegen dus chaos in vergelijking met de Chinese banen. Een maal hingen we zo ver opzij dat we alle 4 (jawel, we deelden onze jeep met Remco en Melissa + achterin de koffer nog enkele Canadezen) ervan overtuigd waren dat we gingen kantelen. Toen we bij de 1e landverschuiving aankwamen, hebben we die maar te voet overgestoken, veel minder akeling. Daarna nog een uur op onze jeep gewacht, die kon immers niet passeren zolang de buldozer nog aan het werk was. Een lunchstop gehad en verder richting landverschuiving 2: 2u wachten (de buldozers kregen de grote stenen niet opzij) tot we die te voet met onze bagage konden oversteken waar ons eigen transport ons opwachtte. Dit viel nog goed mee als je weet dat vele andere er met hun vervoer al van de vorige dag stonden aan te schuiven. Nog 3 uurtjes rijden via tropische valleien met terrasjes van rijstvelden en we waren eindelijk op onze bestemming: Kathmandu.

Eerste indrukken van Kathmandu: chaotisch, druk, vuil en onwelriekend. In Thamel (waar alle hotels/hostels zijn) leek het wel een doolhof en het krioelt er van Nepalezen, toeristen, toeristische winkeltjes (die allemaal ofwel trekkingmateriaal ofwel pashmina's ofwel t-shirts verkopen - hippies komen hier ook wel aan hun trekken), restaurantjes en daar bovenop toeterend verkeer, uilaatgassen, stof en file in straatjes die bij ons of verkeersvrij of eenrichting zouden zijn. Toch maar een reisgids gekocht om wegwijs te raken in de chaos.
In Kathmandu hebben we naast Thamel ook Durbar Square (UNESCO) bezocht, Pashupatinath waar we de tempels deelden met aapjes, koeien en honden. Daarnaast waren er ook mensen aan het baden in de heilige rivier, vlak naast de sites waar mensen (ook op dat ogenblik) werden gecremeerd. Rustig kunnen wandelen in Bhaktapur (UNESCO en autovrij), bijna bestolen van mijn appel door een aap aan de stoepa Swayanbhu - waarna de appel vliegensvlug in de rugzak verdween - en lekkere taart gegeten (black forrest chocoladetaart, en Tim had geen stukje voor Lies bewaard) in Freakstreet. Toch ook nog even vermelden dat we een heel lekkere pizzeria hebben gevonden: Fire and Ice, een aanrader - nog eens iets anders dan alle rijst of Daal baht.
Na 4 dagen vonden we Kathmandu nog steeds vuil, druk en chaotisch en zijn we blij dat we richting bergen en Pokhara kunnen vertrekken.