Dag 235, wat is de tijd toch snel voorbij gegaan. Vandaag arriveren we in Buenos Aires, onze laatste bestemming. De busreis was deze keer wat minder aangenaam: smallere zetels en geen deken. Maar we kregen wel 2 films te zien (oa 127 hours, geen film om bij in slaap te vallen). Wanneer we 12u later wakker worden, rijden we door frisgroene weiden die zich langs alle kanten eindeloos uitstrekken en die geflankeerd worden door majestueuze groene (ook hier is de herfst nog niet gearriveerd) bomen. Het landschap dat we eigenlijk verwacht hadden te zien in de wijnstreken rond Salta en Mendoza. We dommelen nog wat in, passeren Lujan met zijn mooie kathedraal en om 10u zijn we dan in BA. De start is niet zo fantastisch want ons hotel heeft een fout gemaakt en heeft geen plek voor de 1e nacht. We hebben veel van zulke verhalen op internet gelezen en vrezen dat ons een slecht hotel te wachten staat. Gelukkig blijkt dit wel in orde te zijn, het hotel betaalt zelfs onze taxi en die ene overnachting en wanneer we de volgende ochtend terugkomen, staat onze kamer gereed, met korting.

BA is een leuke en groene stad, met veel charmante winkeltjes, gezellige cafeetjes en restaurantjes, veel parken ... maar zoals alle grote steden zijn er naast de gezellige buurten ook vuile wijken, druk verkeer, zakkenrollers in de metro, ... De gezelligste wijken zijn San Telmo, Recoleta en Palermo Viejo. San Telmo heeft wat weg van Parijs met smalle straatjes, antiekwinkels, cafeetjes en pleintjes en op zondag ook antiek/souvenirmarkt. Tangodansers en muziek weerklinken dan in alle straten en hypnotiseren er alle omstanders. Recoleta is een andere leuke wijk, rustig en groen, waar oa het befaamde kerkhof gelegen is dat wat op Père Lachaise trekt en waar Evita Peron begraven is. De parilla was er niet zo lekker, maar het lekkere ijs van Freddo maakte dat wel goed. In Palermo Viejo gingen we op zoek naar een Scandinavisch restaurant om nog eens wat anders te eten ... na 15 blokken te wandelen staan we voor een gesloten deur, maar we vonden wel lekkere pasta met scampi (Lies wou scampi's typen maar mocht niet van Tim). Verder is het er leuk wandelen in de brede lanen (met gele bladeren aan de bomen, maar het is nog veel te warm om over herfst te spreken) en tussen de leuke boetieks.
Daarnaast bezoeken we natuurlijk ook dé typische sites: Plaza de Mayo, Cathedral Metropolitana, Av. de Mayo, Edificio Barolo, de basilisk ... en het hoogtepunt was toch wel La Bombonera, het beroemde stadium van de Boca Juniors. La Boca is een heel kleurrijke wijk: alle huisjes zijn er in felle kleuren geschilderd, er is elke dag markt (schilderijtjes e.d.) en overal tangodansers die met je op de foto willen. We gaan ook naar een tangoshow kijken, opgevoerd in een prachtige setting in een intiem theater. We zullen toch nog wat moeten oefenen eer we die pasjes kunnen.

BA is ook een enorm grote stad en we verplaatsen ons meestal met de taxi of met de metro, waarvan de oudste lijn nog steeds trams heeft met houten bankjes en gloeilampen aan het plafond. Dag 238 nemen we ook de metro wanneer we 's morgens de bus naar San Antonio de Areco willen nemen. Het is er superdruk en voor we op de metro stappen, merken we dat de rugzak open staat. Niets aan de hand, want buiten schoenen en zwemgerief zit er niets in. Op de metro vindt Lies dat er een raar type naast haar komt staan en even later doet een mevrouwtje naast Tim teken dat die man niet te vertrouwen is. Ook niets aan de hand, want ook al staat Lies haar heuptasje nu wat open, ze weet dat er enkel een vuile zakdoek te vinden is en wil zijn gezicht wel zien wanneer hij die te pakken heeft. Hij gaf het echter op en is de volgende halte dan al maar uitgestapt. Het is ondertussen nog drukker op de metro (mensen die zich tussen de deuren wringen zodat ze nog maar juist toe kunnen) en nu heeft Tim prijs. Hij voelt iemand aan zijn portefeuille trekken nadat er tegen hem werd geduwd en zijn hand daardoor zijn broekzak niet meer bedekte. Even paniek, maar ook nu niets aan de hand, want natuurlijk (voorbereid als we zijn) zit zijn portefeuille in een binnenzak achter rits en grendel. Ze proberen het dan toch nog bij het fototoestel, maar voor ze de rits verder openkregen, waren we al terug in positie (Tim zijn hand op het toestel en Lies vieze blikken werpend op zijn buren).
We zijn blij wanneer we kunnen uitstappen bij de bushalte en hebben ons al voorgenomen 's avonds met de taxi terug te keren. Voor de rest van de dag genieten we volop van de pampas op een estancia, Ombu de Areco, vlakbij het gaucho-dorpje San Antonio de Areco. Het is er schitterend en we kunnen zelfs ontspannend genieten van onze 2 paardrijtochtjes: in tegenstelling tot Paaseiland luisteren ze hier immers wel naar ons, proberen ze elkaar niet voorbij te steken of van de weg te duwen en bovendien zitten we op een zacht schapenpelske, heerlijk! De estancia is prachtig gelegen tussen de velden die goud kleuren in de herfstzon en we rijden langs paarden, koeien, een enorme stier en helaas ook massaal veel muggen. In de tuin genieten we vanop de ligstoelen van het uitzicht en eten we een lekkere parilla, terwijl we naar live gaucho muziek luisteren en gaucho kunstjes op een paard bekijken. Wat een hemelse dag en wat een mooi einde van onze reis. Een eigen estancia hier in de campo zien we zeker zitten.
's Avonds krijgt ons verhaal nog een staartje: Lies gaat op zoek naar haar sok (die ze nodig had voor haar schoenen bij het paardrijden, maar niet vond), die echter ook niet op de kamer blijkt te liggen. Had de dief die dag toch buit?

En nu we toch vlakbij zijn, springen we nog even binnen in Uruguay. We nemen de boot naar Colonia del Sacramento, een unesco dorpje vlakbij Buenos Aires, aan de overkant van de Rio de la Plata. De barrio historico is een rustige, slapende wijk, weinig mensen, weinig verkeer, veel oldtimers en kevers en het is er gezellig rondwandelen in het koloniale tijdperk. Het is een frisse dag (20 graden, jaja toch al wel herfstweer), maar de bomen fleuren het dorpje nog steeds op met prachtige bloemen.

Dag 240, de laatste dag, the end is near. We slapen uit, overtuigen onszelf dat het heel leuk is om naar huis te gaan (het is fris vandaag, maar thuis is het geen herfst maar lente), en roepen daarbij de hulp in van wat endorfines door nog te shoppen naar tangoschoenen :-) We eten in het gezellige San Telmo, doen een terrasje of 3 op Plaza Dorrego en omgeving, proberen al onze souvenirs in te pakken en werken de blog bij. Het voelt nog steeds of we morgen gewoon naar onze volgende bestemming zullen vliegen. We kijken er natuurlijk wel naar uit om iedereen terug te zien - behalve de collega's por supuesto ;-)
Het lijkt ook wel tijd te worden dat we huiswaarts keren, want ondertussen zijn de sporken kapot, het fototoestel kraakt en piept steeds harder, de betencrème is bijna op, de mp3 speler is vernield, onze schoenen zijn versleten en stuk (en wij ook een beetje), de acustraps hangen uiteen, Tim zijn miniscule potje scheerschuim dat we bij hebben sinds ons vertrek 8 maanden geleden, is deze week ook leeg geraakt en we krijgen nu echt geen souvenirs meer bij in onze rugzak.

Hasta Pronto!